Update

Om te beginnen hebben we nog niets gehoord over hoe het nu met mijn teamcoördinator gaat. Ik weet dat mijn teamleider hard aan het werk is om ervoor te zorgen dat ze eindelijk eens goed uitziekt en haar afspraken in het ziekenhuis nakomt. Dus ik denk niet dat we haar binnenkort zullen gaan zien.

En om in medische sferen te blijven, heb ik weer een update over mijn eigen gezondheidsproblemen. 4 maanden na het eerste bezoek stond de vervolgafspraak met de traumatologo op het programma. Zoals gebruikelijk was ik druk bezig om dat gesprek voor te bereiden om vervolgens van Française te horen te krijgen dat als ik problemen met die man wilde hebben ik vooral zo door moest gaan. In Spanje worden meedenkende patiënten niet op prijs gesteld. Nu sluit ik niet helemaal uit dat er ook een Engels taalprobleem meespeelde, maar goed, de boodschap was duidelijk. Dokter is god en ik word geacht hem als zodanig te behandelen. In plaats van een brief met al mijn opmerkingen in het Spaans werd het een briefje met 3 vragen in het Engels waar ik een antwoord op wilde hebben als ik weer buiten de deur stond.

Kennelijk was de uitslag van de scan niet daar terecht gekomen waar traumatologo verwachtte maar uiteindelijk werd alles gevonden. Ik blijk inderdaad een hernia te hebben in de alleronderste tussenwervel waar je nog een hernia kunt krijgen. Dat verklaart ook de pijn in met name mijn onderbeen. Dus waar eerst nog sprake was van 2 verschillende problemen is het nu duidelijk dat die samenhangen. De traumatologo benadrukte dat hij niet wilde opereren maar dat hij daar nu niet meer over ging. Dit was geen bot-probleem maar een probleem van zenuwen en dat was niet zijn vakgebied. Er werd met geen woord gerept over de oefeningen die hij mij mee had gegeven en of dat goed was gegaan en hij bleek ook niet echt geïnteresseerd in het verhaal over de podologo waar hij mij zelf naar toe had verwezen. Het was niet meer zijn probleem dus tijd voor de volgende specialist, ditmaal naar de afdeling neurocirugia. Hoewel ik nu dus wel weet wat er aan de hand is, duurt het weer een maand (voor Spaanse begrippen behoorlijk snel) voordat er weer iemand zich hier over gaat buigen.

De eerste 2 vragen waren beantwoord, wat is het en wat gaan we nu doen. Niet helemaal naar tevredenheid maar toch. Bleef er nog 1 vraag over. Ik heb nu een weekje vakantie en het leek mij een heel goed idee om een week de camino van Sevilla naar Santiago te gaan lopen. Als ik loop heb ik geen pijn en daarnaast was ik er eerlijk gezegd van overtuigd dat ik geen hernia zou hebben dus dat ik best een week zou mogen lopen met een hele lichte rugzak (en met een hernia leek het mij eigenlijk ook niet zo'n probleem). Traumatologo keek echter of hij het in Keulen zag donderen. Dit was in zijn ogen wel het raarste en domste wat hij gehoord had. Tijdens de tocht kon de hernia gemakkelijk erger worden en als ik een week ging lopen met een traumatologo naast mij dan kon ik er over nadenken maar anders was het nee (hoewel ik het wel zelf moest weten).

Dus ik ga nu toch maar braaf een city-trip naar Sevilla maken in plaats van een week wandelen van Sevilla naar Zafra. Ik probeer nog steeds te ontdekken wat het erger worden van een hernia inhoudt. Kun je dan verlamd raken of wat gebeurt er dan? Internet helpt mij ook niet echt verder. Volgens Française wordt de pijn dan zo erg dat je je amper nog kunt bewegen maar daar kan ik mij weinig bij voorstellen. Maar goed, mijn pijngrens ligt dat ook behoorlijk hoog. Over een maand weten we hopelijk weer ietsje meer en misschien dat de neurochirurg wel kan vertellen wat de risico's zijn.

Boos!!!

Oké, laat ik eerlijk wezen, mijn teamcoördinator had er beter aan gedaan om vandaag (en eigenlijk al gisteren) thuis te blijven. Maar ze was op het werk en het was heel duidelijk dat het niet goed met haar ging. En dat werd niet veroorzaakt door een griepje of een of andere verkoudheid. Ze was door haar man al naar de huisarts gestuurd die haar zware medicijnen had voorgeschreven.

Net rond lunchtijd ging het mis. Ze voelde zich ineens niet lekker, wilde naar buiten voor frisse lucht en viel toen voorover op de harde tegelvloer. Op dat moment was een HR-medewerker van ons bedrijf op de begane grond aanwezig dus er werd direct een ambulance gebeld en er waren mensen bij die, naar het leek, iets van ehbo afwisten.

Na 10 minuten geen ambulance, na 20 minuten geen ambulance, na 30 minuten geen ambulance. Mijn teamcoördinator was tegen die tijd alweer bij kennis en hing tegen een muur zonder echt te beseffen waar ze was en wat er gebeurd was. Ze had amper kleur in haar gezicht en haar ogen konden zich niet focussen. Ze was een beetje in staat om te spreken. Pas na 45 minuten kwam de ambulance. De ambulance was verdwaald. Ze kwamen van een ziekenhuis vlak bij mij om de hoek en ik loop er 20/25 minuten over. Hoe kunnen ze verdwalen?

In de ambulance zaten 3 verplegers, 1 mat haar bloeddruk, de ander schreef wat op en de derde stond er gewoon bij. Daarna keken ze mijn teamcoördinator aan en besloten ze dat er geen enkele reden was om haar naar het ziekenhuis te brengen. Ze "zat" overeind en ze "kon" spreken dus ze moest maar "gewoon" naar huis gaan. Ze werd in een bureaustoel gehezen en ze moest maar zien hoe ze thuis zou komen. 1 van mijn collega's was toevallig met de auto en die heeft haar toen naar huis gebracht.

Even later liepen er 2 Nederlandse "collega's" langs de plek waar mijn teamcoördinator was flauw gevallen waarbij 1 van hun de opmerking maakte "Gelukkig is die dode vrouw nu uit de weg". 

Nu ben ik boos. Boos op een stom, niet werkend, Spaans gezondheidssysteem en boos op onbeschofte Nederlanders die opmerkingen maken die onacceptabel zijn. En misschien nog wel het meest boos dat ik niks heb kunnen doen om te helpen.

Moeilijk te geloven maar: GESLAAGD

Vorige week zondag had ik alle papieren bij elkaar gezocht waar het mogelijke inschrijfnummer voor mijn A2-examen Spaans op zou kunnen staan. Volgens de surveillant tijdens het examen zou de uitslag aan het einde van januari online bekend zijn. Het was even zoeken maar toen ik de goede website gevonden had was de uitslag van november nog niet bekend.

Gisteren had mijn moeder al een paar keer gevraagd of ik niet toch nog eens zou kunnen kijken. Computer opgestart, weer zoeken naar de juiste website en ja, de uitslagen van november waren online. Eerste mogelijke inschrijfnummer geprobeerd maar onbekend. Verder zoeken in alle papieren, een ander nummer gevonden en dat was wel goed. En toen zat ik naar een schema met getallen te kijken en snapte ik er niet veel van. Er onder stond iets van "Calificación: APTO" en "revisiones de la prueba antes de 23 de febrero" en toen trok ik maar de conclusie dat ik het niet gehaald. Het is heel handig om een website voor buitenlanders die Spaans willen leren in het Spaans te maken ;-).

Er waren 2 categoriën. Groep 1 was lezen en schrijven. Totaal aantal te behalen punten 25 per onderdeel. Mijn punten voor lezen 23.33, mijn punten voor schrijven 17.92 punten. Totaal 41.25 (APTO). En nog iets wat ik niet snapte waar 30 punten bij stond. 
Groep 2 was spreken en luisteren. Ook hier weer 25 punten per onderdeel en ook hier iets onbekends met 30 punten. Spreken: 14.79 punten, luisteren 16.96 punten, totaal 31.75 (APTO).

Tijd om een berichtje naar mijn lerares te sturen. Hoewel het maar 10 minuten duurde voordat ze een berichtje terug stuurde, leek het een eeuwigheid te duren. Inmiddels had ik het stukje wat ik niet snapte in de uitslag door een vertaalmachine gehaald en het zou "minimaal te behalen score" betekenen. In dat geval was ik geslaagd want op beide onderdelen had ik meer dan 30 punten. Mijn lerares was heel blij en bevestigde mijn vermoeden. Ik had inderdaad het examen gehaald.

Vervolgens heb ik hier de rest van de dag vol ongeloof doorgebracht dat ik het examen gehaald had. Mijn moeder en ik hebben dat lopen vieren door vreselijk toeristisch in een Arabisch theehuis thee te drinken met een gedeeld pannenkoekje erbij.
In de afgelopen 2 maanden had ik het gevoel dat ik steeds meer fouten ontdekte die ik zeer waarschijnlijk tijdens het examen gemaakt had dus ik was er inmiddels van overtuigd dat ik het niet gehaald had. Langzaamaan begint het te zakken en ben ik best trots dat ik het gehaald heb. Nu op naar het volgende examen: B2

"Schoon"

Bron: www

Bron: www.

Ik plaats, na het schrijven van dit stukje, wat plaatjes erbij maar ik durf niet te zeggen waar die dan terecht gaan komen. Mijn moeder komt donderdag voor een lang weekend dus is het tijd om mij bezig te houden met mijn minst favoriete bezigheid: schoonmaken. En sinds ik in Spanje woon is het nog minder mijn favoriete bezigheid geworden.

Om te beginnen zijn alle vloeren hier van steen. De mensen met wat meer geld die een huis renoveren of nieuw kopen, kiezen steeds meer voor laminaat maar dat is een minderheid. En ik kan mij ergens wel indenken dat een stofzuiger en een stenen vloer misschien niet zo heel goed samen gaan, hoewel de meeste stofzuigers uitgerust zijn met diverse hulpstukken voor verschillende vloeren. Feit is in ieder geval dat stofzuigers een zeldzaamheid zijn. Dus hoe wordt er dan schoongemaakt?

Elk huis is uitgerust met een bezem en een motblik met een hele lange steel. Als je gaat schoonmaken veeg je eerst je hele huis met de bezem en vervolgens pak je de wringmop en dweil je alles nog eens na. En ik kan het niet helpen maar ik blijf het gevoel houden dat ik stof en vuil aan het verplaatsen ben in plaats van uit mijn huis weg te werken. Dat komt mijn toch al geringe motivatie om schoon te maken niet ten goede. Afgelopen april had Man vanuit Nederland mijn vloerwissers meegenomen, 1 voor droog en 1 voor nat. Ook niet ideaal maar het voelt in ieder geval schoner dan een bezem en wringmop.

Tot mijn stomme verbazing is dit ook de uitrusting waarmee winkels,kantoren en de gemeenschappelijke ruimtes van woningen schoon worden gemaakt. 1x per dag komt een ploegje schoonmakers ons kantoor binnen om op alle 4 de verdiepingen alle vloeren te vegen en te moppen. En nee, het kantoor is niet schoon, de stof stapelt zich aan alle kanten op. De winkels en de huizen maken het, gevoelsmatig, nog een beetje erger want die vegen en moppen niet alleen het gebouw zelf maar ook de stoep/straat voor het gebouw. Nadat de stoep schoon is gemaakt spoelen ze de wringmop uit in het al vuile water, gooien het water weg en gebruiken dezelfde mop de volgende morgen weer bij het schoonmaken.

Mijn vloer is inmiddels weer schoon, de ramen zijn gedaan en ik heb overal een stofdoek overheen gehaald. Nu "alleen" nog de keuken en de badkamer en ik ben er weer voor een tijdje vanaf.

Het gaat uiteindelijk goed komen

Als eerste de vragen als reactie op mijn vorige berichtje.
Ik heb de fles alcoholvrije wijn niet meer in mijn bezit maar het was iets met de naam Salobreña. Dat is een kustplaatsje met een dorpje op een berg hier een uurtje met de bus vandaan. Ik durf niet te zeggen of het qua smaak veel verschilt van wat elders aan alcoholvrije wijn te krijgen is.

Voor wat betreft de steunzolen: nee, je wordt niet met je voeten in een bak schuim gezet zodat ze de steunzolen naar je voet kunnen maken. Ze maken een soort stempelafdruk van je voet en met de (onleesbare) aanwijzingen van de podologo knutselen ze iets in elkaar. Dus geen mooie ronding bij de hakken en dergelijke. Daarnaast dus te klein want niet gebaseerd op schoenmaat maar op werkelijke voetmaat. Geen vormgevende materialen maar een kurklaag met wat schuimachtig spul erop en daar een leerachtig laagje overheen. Het probleem is dat mijn Nederlandse steunzolen hier in Spanje likdoorns veroorzaken net op de overgang tussen tenen en voet. Dat voelt niet prettig en loopt niet prettig. Ik heb hoe dan ook nieuwe steunzolen nodig. De eerste poging voor Spaanse steunzolen was dus niet een succes. Ik ben er nog niet aan toegekomen om mij hier verder in te verdiepen. Uiteindelijk zal ik het wel voor elkaar krijgen.

Vandaag had ik een proefles yoga. Iemand bij mij op het werk heeft naast haar baan nog een yogastudio. Ik heb nu zo'n 4 weken braaf de oefeningen gedaan die de traumatologo heeft meegegeven en mijn probleem is dat de oefeningen voor mijn rug de problemen met mijn achillespezen verergeren. Het omgekeerde geldt voor de oefeningen die de podologo mij heeft gegeven voor mijn achillespezen, die hebben absoluut een averecht effect op mijn rug. Het heeft in ieder geval tot gevolg dat de pijn er niet minder op wordt, eerder meer. In eerste instantie dacht ik nog, oké je gebruikt nu spieren die je normaal gesproken niet gebruikt dus na een tijdje zal de pijn wel minder worden maar het lijkt erop dat dat niet het geval is. Mijn collega dacht dat yoga misschien wel zou helpen en zodoende stond ik ingeschreven voor een proefles yoga tijdens haar open huis.

Tot nu toe voel ik me heel goed. In tegenstelling tot de oefeningen die ik thuis doe (die best verwantschap hebben met de oefeningen die ik vandaag heb gedaan), zit ik nu niet met een gigantische pijn achter de computer en op de stoel. Ik kan zonder pijn opstaan en loop niet eerst een minuut te strompelen voordat ik mijn spieren ervan overtuigd heb dat beweging goed is. Ik was enigszins sceptisch maar dit zou toch best wel eens kunnen helpen. Daarnaast was er ook een masseuse die heeft mij nog heeft laten zien hoe ik mijn achillespezen kan masseren zonder daarbij direct mijn rug te belasten. Na afloop van de les heb ik direct massageolie gekocht zodat ik dat elke dag zelf kan doen. De vicieuze cirkel pijn in rug, pijn in achillespees waardoor pijn in rug enz. moet ergens doorbroken worden en ik geloof dat ik met de geleerde massage daar eindelijk een begin mee kan maken. Verder heb ik opdracht gekregen om mijn achillespezen zo warm mogelijk te houden dus zit ik nu met 2 paar sokken (waaronder 1 paar ski-sokken) achter de pc terwijl het buiten zo'n 20C is.

Als de pijn een stuk minder zal zijn, zal ook de rest weer een stukje gemakkelijker worden. Ik heb nog nooit eerder zolang en bij vlagen zo hevige pijn meegemaakt en ik ben best geschrokken hoeveel invloed dat op je leven heeft. En dan heb ik nog het geluk dat ik de pijn niet voel als ik eenmaal in beweging ben. Vrijdag heb ik (eindelijk) de vervolgafspraak met de traumatologo en krijg ik de uitslag van de scan. Het zal mij benieuwen wat daar uit gaat komen. Het zal in ieder geval vast weer maanden duren voordat de vervolgbehandeling plaats zal vinden. Maar ik heb goede hoop dat ik met yoga en de geleerde massage in ieder geval weer een beetje controle over mijn eigen gezondheid terug kan krijgen. 

Niet mijn week

Als de eerste week van het nieuwe jaar een voorbode is van hoe de rest van het jaar gaat verlopen dan vraag ik bij deze een winterslaap aan voor een jaar. Het was heel duidelijk niet mijn week.

Zaterdag 3 januari stond de resonancia op het programma. Ik ging, in de veronderstelling dat het een echo was, niets vermoedend naar het ziekenhuis om vervolgens in een scan geduwd te worden. Ik ben niet bang in kleine ruimtes maar dit was, in combinatie met de vele harde geluiden (ik kreeg wel oordopjes maar die hielpen niet veel), wat mij betreft een eenmalige actie. Na afloop stond ik te trillen op mijn benen en ik ben de rest van het weekend zwak, ziek en misselijk geweest. En dan was dit nog zonder contrastvloeistof.

Maandag had ik mijn eerste overuur alweer te pakken terwijl ik mijzelf had voorgenomen om mijn overuren tot het absolute minimum te beperken. In totaal zou de teller aan overuren voor deze week op 5,25 uitkomen. Per dag werk ik op dit moment zo'n 40 tot 60 emails weg en daarnaast moet ik nog mijn gewone werk doen.

Dinsdag was een vrije dag, een uitgelezen moment om mij met achterstallige zaken bezig te houden. Ik zit al 3 maanden op een antwoord van een pilates-trainer te wachten dus tijd om een reminder te sturen. Er moesten nog verzekeringszaken afgehandeld worden, er was andere informatie nodig vanuit Nederland en zo waren er nog wat meer zaken die geregeld moesten worden. Het is nu zondag en ik zit nog steeds op antwoorden en reacties te wachten.
Tot overmaat van ramp begaf de lamp in de woonkeuken het door middel van een kortsluiting bij het vervangen van een lamp (er zitten 3 lampen in). Natuurlijk niet op een normale manier, nee het glasgedeelte sprong uit de metalen fitting. Al mijn gereedschap ligt nog in Nederland dus geen mogelijkheid om de fitting uit de lamp te verwijderen. Om voldoende licht te hebben moeten 2 van de drie lampen het doen. 1 lamp heeft het vanaf het begin nooit gedaan, 1 was stuk en kon ik niet vervangen dus bleef er maar 1 lamp over.

Donderdag was de zwaarste dag op het werk en na 2 uur extra werken besloot ik mij te verwennen met een groot stuk Nederlandse kaas met verse witte broodjes. Op weg van supermarkt naar huis bedacht ik mij dat ik vergeten was water te kopen. In de kleine buurtsuper kwam ik op het idee dat een tijdschrift, kaas, dekentje, bank en brood wel heel goed samen zou gaan met een glaasje wijn. Ik haal een fles wijn uit het schap om er bij thuiskomst achter te komen dat ik wijn zonder alcohol had meegenomen. Volgens Française is het een hele prestatie om ongezien een fles alcoholvrije wijn uit het schap te pakken omdat er hooguit 2 merken van zijn. Het verhaal maakte mijn collega's in ieder geval erg vrolijk dus in die zin was het nuttig.

Vrijdag was het tijd voor het ophalen van mijn nieuwe steunzolen. Mijn Nederlandse steunzolen zijn niet goed meer omdat ik daar likdoorns van krijg. De traumatologo is van mening dat mijn voeten niet goed afwikkelen wat de problemen met mijn achillespezen verklaard en ik heb geen idee wat de podologo precies vond, behalve dat ik een papier voor nieuwe steunzolen heb gekregen. Het verschil in kwaliteit tussen mijn Nederlandse en Spaanse steunzolen is gigantisch. Maar ik was bereid om de Spaanse steunzolen het voordeel van de twijfel te geven. Het probleem is echter dat in Nederland steunzolen iets groter dan de voet worden gemaakt en in Spanje kennelijk niet. Misschien kopen mensen in Spanje schoenen die de voet volledig omsluiten terwijl in Nederland altijd gekeken wordt of de neus van de schoen iets ingedrukt kan worden. Het gevolg is dat de steunzool kan schuiven in de schoen. Bij mijn linkervoet valt dat nog redelijk mee maar bij mijn rechtervoet is dat een probleem. Deze voet is bijna een maat kleiner dan de andere dus die schoen is al ruimer dan gebruikelijk. Dus na een uur staat de hak van mijn rechtervoet op de rand van de steunzool. Dat voelt niet prettig en het helpt ook niet met het geven van de benodigde steun.
Ik heb op dit moment nog geen idee wat ik nu moet doen. Ik mag terug naar de werkplaats als ze niet goed zijn maar omdat daarnaast (volgens mij) de rest ook te wensen overlaat, weet ik niet of dat een goed idee is.

En dan heb ik het nog niet over de berg Spaans huiswerk die verwerkt moet worden, onder andere in het Spaans het sprookje van de prinses op de erwt herschrijven.

Ik hoop echt dat volgende week beter en leuker gaat worden. 

Nog 1 feestdag

Bron www

Morgen is het driekoningen, voor de meeste Spanjaarden het meest belangrijke feest van het jaar. Van mijn lerares Spaans heb ik een tekst gekregen met uitleg over de Spaanse tradities in Spanje voor kerst, oud en nieuw en driekoningen. Volgens deze tekst werd alleen in Catalonië kerst met cadeautjes gevierd en krijgt de rest van Spanje hun cadeautjes met driekoningen. Ik had dan ook veel collega's die zich verheugden op wat de drie koningen brengen zouden.

Het feest heeft veel kenmerken van het Nederlandse sinterklaasfeest.

Het begint met de intocht van de drie koningen op kamelen met gevolg (maar dan zonder discussies over zwarte helpers en dergelijke). Er wordt ruim met snoep gestrooid en 's avonds zetten de kinderen hun schoen met hooi en water voor de kamelen. Het voordeel hier is dat de kinderen niet hoeven te zingen. Morgen worden de kinderen wakker en dan liggen de cadeautjes bij hun schoen.
Kennelijk is er ook iets met vuurwerk want dat werd zojuist afgeschoten.

Op driekoningen zelf kan iedereen van zijn cadeautjes genieten en eet men een rosco del reyes (zie plaatje). Je hebt ze met en zonder roomlaag. De vruchten staan voor de juwelen waarmee de koningen beladen waren. In de rosco zit een cadeautje verstopt (meegebakken). Degene die het stuk met het cadeautje krijgt, is verzekerd van een goed jaar. Er was een bakker waar ik kleine rosco's in de etalage had zien staan. Voor 1 persoon nog steeds een volledige maaltijd maar leuk genoeg om te proberen. Helaas kon ik die bakker niet meer terug vinden.

Morgen heb ik de laatste verplichte vrije dag en ik ben blij dat vanaf woensdag alles weer normaal is. Tijdens oud en nieuw kreeg ik een aanval van heimwee naar het samen met de buren oliebollen bakken. Mijn nieuwe HR manager van mijn klant is Nederlandse maar woont al 12 jaar in Ierland en in een mail waarin zij mij een fijne jaarwisseling wenste haalde ze dingen aan die ik tot dat moment niet gemist had en zelfs nog niet eens over nagedacht had. Dat is niet handig op een moment dat je probeert jezelf in je eentje te vermaken terwijl het lijkt alsof de hele wereld iemand heeft om mee uit eten te gaan en om 0.00 uur druiven te eten. Dus uiteindelijk ben ik mijn bed ingedoken en heb ik, net als alle 5 voorgaande jaren, door alles heen geslapen.
Als ik volgende jaarwisseling nog steeds hier ben, is het duidelijk dat ik het anders aan moet pakken.

2015

Met dank aan mijn Belgische collega die mij deze mooie wens voor 2015 stuurde, wil ik iedereen een heel fijn, gezond en gelukkig 2015 wensen.