Het ziekenhuis

Vandaag stond het bezoek aan de Traumatológo op het programma. Ik ben er nog steeds niet achter bij welke specialist ik in Nederland terecht zou komen voor een hernia, dus ik hou mij maar even bij de Spaanse naam. 

De afspraak stond om 09.00 uur en Française en ik waren rond 08.30 uur bij het gebouw waarvan wij denken dat ik een afspraak heb. Ook hier geen enkele receptie te bekennen dus toen ik ergens achter een half open deur een glimp van iets wits opving, erheen en vragen. Nee verkeerde gebouw. Ik moest bij het kleine gebouw ernaast zijn, tweede verdieping. Wij naar het andere gebouw, met de lift naar de tweede verdieping en wachten totdat de receptie voor de ruimten 1 tot en met 5 openging om ons te melden. De afspraak was met degene in kamer 4. Aan de andere kant was ook een receptie maar dan voor de ruimten 6 tot en met 11 en die was ook gesloten. Kennelijk ging op een gegeven moment die receptie wel open, waar Française  achter kwam, en dat ik mij daar ook had moeten melden. Tegen de tijd dat we dat doorhadden was de tijd van de afspraak al voorbij. Maar lang leve Spanje in dit geval, je wordt gewoon geholpen.

Meneer Traumatológo was aardig en snapte niet waarom mijn huisarts mij naar de afdeling chirurgie had gestuurd. Als al sprake was van een hernia dan was opereren niet de eerste keus. Eerst oefeningen en fysiotherapie en dan zouden we wel eens verder kijken. Hij las aandachtig de brief met informatie door die ik in het Spaans in elkaar had geknutseld en vervolgens moest ik op de onderzoekstafel liggen en een paar testjes doen. Daarna nog een paar testjes op mijn voeten en ik kreeg de volgende conclusie: er is sprake van 2 afzonderlijke problemen. Er zit waarschijnlijk een kleine hernia onderin mijn rug die de pijn in mijn bil/heup veroorzaakt en er zit iets niet goed in mijn linkervoet waardoor ik problemen met mijn kuit heb. Hoewel ik van het laatste nog niet overtuigd ben van oorzaak en gevolg (eerder andersom) is dit een diagnose waar ik heel goed mee kon leven.

Zolang het geen pijn deed, mocht ik elke sport doen waar ik maar zin in had (wat niet echt opschiet want alles doet pijn), ik kreeg een lijst met 10 oefeningen mee die ik vanaf nu elke dag moet doen en ik moet naar de afdeling "Resonancia". Er was toch een wervel die aan de achterkant iets ingezakt was en dat moest nader bekeken worden. In de hoop dat Resonancia op tijd aanlevert, staat er voor de Traumatológo een nieuwe afspraak gepland voor eind januari volgend jaar. Tot op dit moment heb ik nog geen idee wat de afdeling Resonancia doet. Ze bellen om een afspraak te maken en dan hoop ik maar dat op dat moment een Spaanssprekende collega in de buurt is die de telefoon over kan nemen.

Voor het probleem met mijn kuit, oh nee, pardon, mijn voet, word ik doorverwezen naar de afdeling "Podologia". Geen idee wat ze daar doen en of dit uiteindelijk door meneer Traumatológo gecoördineerd gaat worden of niet. De afspraak zal tzt wel in mijn brievenbus verschijnen.

Ik ben dus iets opgeschoten en ben blij dat mijn gevoel van 2 afzonderlijke problemen klopt. Ik ben ook heel blij dat voorlopig van een operatie geen sprake is. Het is ook heel duidelijk dat dit een heel langdurig proces gaat worden. De Spaanse gezondheidszorg staat als erg goed bekend maar met deze wachttijden ben je al bijna dood tegen de tijd dat je geholpen wordt.