Het ziekenhuis

Vandaag stond het bezoek aan de Traumatológo op het programma. Ik ben er nog steeds niet achter bij welke specialist ik in Nederland terecht zou komen voor een hernia, dus ik hou mij maar even bij de Spaanse naam. 

De afspraak stond om 09.00 uur en Française en ik waren rond 08.30 uur bij het gebouw waarvan wij denken dat ik een afspraak heb. Ook hier geen enkele receptie te bekennen dus toen ik ergens achter een half open deur een glimp van iets wits opving, erheen en vragen. Nee verkeerde gebouw. Ik moest bij het kleine gebouw ernaast zijn, tweede verdieping. Wij naar het andere gebouw, met de lift naar de tweede verdieping en wachten totdat de receptie voor de ruimten 1 tot en met 5 openging om ons te melden. De afspraak was met degene in kamer 4. Aan de andere kant was ook een receptie maar dan voor de ruimten 6 tot en met 11 en die was ook gesloten. Kennelijk ging op een gegeven moment die receptie wel open, waar Française  achter kwam, en dat ik mij daar ook had moeten melden. Tegen de tijd dat we dat doorhadden was de tijd van de afspraak al voorbij. Maar lang leve Spanje in dit geval, je wordt gewoon geholpen.

Meneer Traumatológo was aardig en snapte niet waarom mijn huisarts mij naar de afdeling chirurgie had gestuurd. Als al sprake was van een hernia dan was opereren niet de eerste keus. Eerst oefeningen en fysiotherapie en dan zouden we wel eens verder kijken. Hij las aandachtig de brief met informatie door die ik in het Spaans in elkaar had geknutseld en vervolgens moest ik op de onderzoekstafel liggen en een paar testjes doen. Daarna nog een paar testjes op mijn voeten en ik kreeg de volgende conclusie: er is sprake van 2 afzonderlijke problemen. Er zit waarschijnlijk een kleine hernia onderin mijn rug die de pijn in mijn bil/heup veroorzaakt en er zit iets niet goed in mijn linkervoet waardoor ik problemen met mijn kuit heb. Hoewel ik van het laatste nog niet overtuigd ben van oorzaak en gevolg (eerder andersom) is dit een diagnose waar ik heel goed mee kon leven.

Zolang het geen pijn deed, mocht ik elke sport doen waar ik maar zin in had (wat niet echt opschiet want alles doet pijn), ik kreeg een lijst met 10 oefeningen mee die ik vanaf nu elke dag moet doen en ik moet naar de afdeling "Resonancia". Er was toch een wervel die aan de achterkant iets ingezakt was en dat moest nader bekeken worden. In de hoop dat Resonancia op tijd aanlevert, staat er voor de Traumatológo een nieuwe afspraak gepland voor eind januari volgend jaar. Tot op dit moment heb ik nog geen idee wat de afdeling Resonancia doet. Ze bellen om een afspraak te maken en dan hoop ik maar dat op dat moment een Spaanssprekende collega in de buurt is die de telefoon over kan nemen.

Voor het probleem met mijn kuit, oh nee, pardon, mijn voet, word ik doorverwezen naar de afdeling "Podologia". Geen idee wat ze daar doen en of dit uiteindelijk door meneer Traumatológo gecoördineerd gaat worden of niet. De afspraak zal tzt wel in mijn brievenbus verschijnen.

Ik ben dus iets opgeschoten en ben blij dat mijn gevoel van 2 afzonderlijke problemen klopt. Ik ben ook heel blij dat voorlopig van een operatie geen sprake is. Het is ook heel duidelijk dat dit een heel langdurig proces gaat worden. De Spaanse gezondheidszorg staat als erg goed bekend maar met deze wachttijden ben je al bijna dood tegen de tijd dat je geholpen wordt.

Naar de grenzen van de stad

Eén van de dingen die ik mij elke keer weer voorneem als ik mijn neus buiten Granada heb gestoken, is dat ik dat vaker moet doen. Dan wel in de vorm van een wandeling, dan wel in de vorm van een weekendje weg. Ten eerste wordt het leven daar iets leuker van en ten tweede is het voor mijn gezondheid ook wel goed om af en toe even iets langer dan een weekend vrij te zijn van mijn werk. Maar zoals zo vaak blijft het bij goede voornemens. Gisteren ben ik naar de noordwest rand van de stad geweest.

Ik zit er nog steeds over te denken om mijn naaimachine vanuit Nederland op te sturen naar hier. Hoewel ik twijfel of ik tijd heb om heb te gebruiken, voelt het toch wel fijn om hem hier te hebben. Afgelopen zaterdag ben ik naar een winkel geweest waar ze stoffen verkopen om kleding van te maken, gewoon om te zien wat voor stoffen ze hebben. De stoffen zijn echt heel anders dan in Nederland maar ik heb genoeg gezien waarvan ik dacht: daar kan ik wel iets mee.

De kosten van het opsturen zullen ongeveer zo'n € 60,00 bedragen en voor dat bedrag heb ik hier geen nieuwe. Ik heb echter twijfel of mijn machine het gaat overleven. Zelfs als je "Fragile" op de doos zet, is het niet zeker of de transporteurs er netjes en fatsoenlijk mee omgaan. Aan de andere kant heb ik dit type machine (een luxe elektronische Ber.ni.na) hier nog nergens gezien. Het is dus maar zeer de vraag of ik bij problemen ergens terecht kan om de machine te laten verhelpen. Daarnaast is de machine al 14 jaar oud en ik heb ergens gelezen dat elektronische machines een minder lang leven hebben dan de ouderwetse mechanische machines.

Tijd om toch maar eens richting de M-markt te gaan en die zit in Granada aan de rand van de stad (evenals de hyper-supermarkten, sportzaken en discount-supermarkten). Vanwege de "verbetering" van de buslijnen, moest ik 10 minuten lopen om bij de bushalte te komen die mij in de richting van het winkelcentrum zou brengen en daar had ik de keuze om over te stappen op een andere lijn om via een omweg bij de halte te komen die het dichtste bij het winkelcentrum ligt of het laatste stuk te gaan lopen. Het weer was redelijk dus ik koos voor het laatste. Of het omrijden met de tweede bus sneller zou zijn geweest weet ik niet, maar uiteindelijk was het een wandeling van 20 min.

De wandeling ging over een avenue met in het midden een voetgangersgedeelte wat veel gebruikt wordt voor hardlopen of sportief wandelen. Voor de rest was het vooral een weg langs dorre verlaten vlaktes met hier en daar een gebouw. Mocht ik al besluiten om te verhuizen dan zeker niet die kant op.

Mijn inspanningen om bij het winkelcentrum te komen zijn niet voor niets geweest. Het is duidelijk dat ik voor tussen de € 180,00 en € 230,00 een naaimachine kan krijgen die aan mijn eisen voldoet. Voor mijn salaris een behoorlijke uitgave maar ik weet nu in ieder geval waar ik aan toe ben en of ik het risico van het opsturen wil lopen.
In het centrum zit een klein zaakje dat handelt in tweedehands naaimachines. Ook die staat nog op mijn lijstje om te bekijken maar dan moet ik wel mijn Spaanse woordenschat uitbreiden met woorden als steeklengte, verwisselbare naald, knoopsgat-mogelijkheid en dergelijke.

Verder was in het winkelcentrum een grote doe-het-zelf-zaak. Broer heeft een klein petroleumkacheltje over en wil die met alle plezier opsturen. Ik moet dan wel de mogelijkheid hebben om de juiste brandstof te kunnen kopen. Het is mij gelukt om duidelijk te maken wat ik zocht en voor welk merk en ze bleken het spul te verkopen. Tot mijn verbazing is het bijna net zo duur als in Nederland. 
Nu alleen nog bedenken hoe ik met 20 liter brandstof van het winkelcentrum naar mijn huis ga komen want ik ga daar echt niet 10 min mee lopen om bij de dichtstbijzijnde bushalte te komen, lopen naar de overstaphalte en vervolgens nog eens 10 min om bij mijn huis te komen en het spul twee verdiepingen op te slepen.

Weer terug

Afgelopen maandag kwam ik weer aan in Granada met de aangename ontdekking dat het weer in Granada koeler en aangenamer is dan in Malaga.
Dinsdag weer naar het werk en direct vol aan de bak. Back-up moest vanwege familie-omstandigheden naar Nederland dus vanaf vandaag sta ik er weer in mijn eentje voor terwijl het cut off day voor de loonstroken is en ik druk bezig ben met ontdekken wat er allemaal tijdens mijn afwezigheid gebeurd is (en waar back-up geen tijd voor heeft gehad).

Het houdt ook in dat er tijdelijk weer lange dagen gemaakt moeten worden en mijn eten en het voorbereiden van de Spaanse lessen schiet er dan als eerste bij in. Gisteren wel een fatsoenlijke lunch maar 's avonds een soort van (vet) bladerdeegding met kaas en ham en vandaag als diner een Mexicaanse tortilla met een plakje kaas en tijdens het werk redelijk wat speculaasjes.
Het is traditie binnen ons team dat je trakteert als je terugkomt van vakantie met een specialiteit van het land waar je geweest bent. Van tevoren had ik al even rondgevraagd wat favoriet was en dat waren stroopwafels en "hondenbrokken". Met hondenbrokken worden pepernoten bedoeld. Voor pepernoten vond ik het nog veel te vroeg dus werden het speculaasjes.Die waren nog niet op en daardoor heel geschikt om tijdens het werk naar binnen te snaaien.

Hoewel het dus erg druk is en ik wat dat betreft niet zo heel erg blij ben, ben ik wel blij dat ik weer terug ben in Spanje. Natuurlijk was het leuk om familie en vrienden te zien en spreken. Het was leuk om weer echt groene weilanden met zwart-witte koeien te zien. Het was zelfs leuk om weer even op de fiets te zitten maar het was voor mij ook heel duidelijk dat ik Nederland in het afgelopen half jaar niet heb gemist.
Zelfs tijdens mijn 2 bezoeken aan een supermarkt, kwam ik geen dingen tegen waarvan ik dacht: "Oh leuk/lekker, dat heb ik nu echt gemist."Natuurlijk heb ik dropjes gegeten en gevulde koeken. En ik heb genoten van kip in satésaus en nasi rames. Maar voor voorlopig heb ik daar mijn buik wel weer meer dan vol van en ik heb het hier ook niet gemist.

Wat iets minder is, is dat ik tijdens mijn afwezigheid een huisdier heb gekregen in de vorm van een muis. Geen idee hoe dat beest in mijn huis terecht is gekomen.
Ik kwam gisteravond van de wc en ik was op weg naar het raam om dat te sluiten voordat ik het licht aan zou doen (heb hier nog geen steekmug gezien maar sommige gewoonten blijven hangen). Voor het aanrecht zag ik iets donkers op de vloer en ik zat mij af te vragen waarom ik iets op de grond had gegooid en niet direct had opgepakt. Ik buk mij om het alsnog op te rapen en op het moment dat ik het aanraak schiet het weg en rent onder de koelkast. Ik weet niet wie harder schrok.
Vandaag op de terugweg even langs de ferreteria (soort van ijzerwinkel) voor dodelijke korrels en dan hoop ik dat ik muis niet weer tegenkom.