Voorlopig laatste bericht

Een tijd lang heb ik gedacht dat het na verloop van tijd wel beter zou gaan met mijn energieniveau en dat ik dan voldoende energie zou hebben om alles te doen wat ik moet en wil doen.

Mijn huisarts schreef me een glutenvrij dieet voor wat mijn hoofd in ieder geval helderder maakt en daardoor mijn productiviteit verhoogt maar het blijft sappelen.
Het hebben van pernicieuze anemie, in combinatie met de naderende menopauze, het mogelijk hebben van artrose en 40 uur per week werken in een omgeving die constant aan verandering onderhevig is, maakt dat ik, voor voorlopig, prioriteiten moet stellen.

Het bijhouden van mijn blog is al een tijd lang sluitpost van mijn energievoorraad en samen met mijn coach heb ik de principes van time management toegepast op mijn energieniveau en op alles wat ik moet en wil doen. En hoewel het een moeilijke beslissing was (er valt nog meer dan genoeg te schrijven over alle dingen waar ik in Spanje mij nog steeds over loop te verbazen), heb ik besloten mijn blog voorlopig aan de kant te zetten.

Ik hoop dat ik, zodra ik definitief in de menopauze zit, de artrose gediagnosticeerd en onder controle is (of wat de uitkomst van de onderzoeken zal zijn) en ik het juiste ritme om mijn energie te doseren onder de knie heb, mijn blog weer op kan pakken.
Tot die tijd wil ik iedereen bedanken voor alle lieve en positieve berichten die ik in de afgelopen jaren heb mogen ontvangen.

Nog lang niet Spaans ;-)

Vriend werkt al meer dan 30 jaar en dat komt met bepaalde "voordelen", 1 van die voordelen is dat hij voldoende heeft bijgedragen aan sociale lasten dat hij, na de laatste wetswijziging, tot aan zijn pensionering recht heeft op een ww-uitkering (in Spanje hebben ze geen bijstand). Hij is boven de 52 (vandaag net 55 geworden) en heeft de zorg voor een minderjarige. In combinatie met 30 jaar betalen van sociale lasten, voldoende om tot aan zijn pensioen zich geen zorgen te hoeven te maken over het verliezen van zijn ww-uitkering

Niet dat Vriend dat wil, overigens. Het afgelopen jaar is hij braaf elke dag naar school gegaan omdat zijn middelbare school diploma van jaren terug niet de waarde heeft om van beroep te veranderen. Vorige maand hebben we de diploma-uitreiking gehad en nu heeft hij zijn middelbare school op het niveau om verder studeren om een soort van manusje van alles/chauffeur te worden in een ziekenhuis. Dat zal nog een jaar duren voordat hij daar examen voor kan doen.
Ondertussen is hij op zoek naar een baan waarbij hij niet hoeft de rijden. Hij is jaren vrachtwagenchauffeur geweest op de grote internationale ritten met maanden van huis en wil en kan dit niet meer.

Het leek er even op dat hij, via een vriend, een baan gevonden had als nachtportier in een zwembad, maar na 1,5 week werken (7 dagen per week, tot 23:00) kreeg hij last van een buikvirus en toen hij na 4 dagen weer beter was bleken alle beloften op werk ineens niet meer dan loze beloften te zijn geweest. De eigenaar nam niet eens de moeite om op telefoontjes te reageren. Nu schijnt dat in Spanje een vaker voorkomend fenomeen te zijn, ik heb ook vriendinnen hier over gehoord. Ze nemen je aan op "proef" en na 2 of 3 weken laten ze ineens niets meer van zich horen. Het is nog maar de vraag of Vriend betaald zal worden voor de uren die hij in die 1,5 week gewerkt heeft.

In mei had Vriend een afspraak met de ww-instantie. Ja, inderdaad de nieuwe wet is op u van toepassing meneer, hierbij heeft u het document met stempel en al en ik zal ervoor zorgen dat de manager het document zal tekenen. Manager is alleen echter niet aanwezig, komt u over 2 weken terug en dan bevestigen we alles. Zo gezegd, zo gedaan: nee, manager heeft nog steeds niet getekend maar maakt u zich geen zorgen, het is bevestigd dat u hier recht op heeft.
Begin juni krijgt Vriend de ww op zijn rekening geschreven maar niet voor een volledige maand, tot en met 17 mei, het moment waarop zijn nieuwe aanspraak in gaat.

De maand juni gaat voorbij, het is juli en Vriend komt tot de ontdekking dat hij nog steeds zijn ww niet heeft ontvangen. Langs het kantoor, nieuwe afspraak voor vandaag. Ja meneer, we zijn het formulier kwijt geraakt en de manager heeft nog steeds niet getekend (twee maanden zijn inmiddels voorbij), fijn dat u het origineel bij zich heeft, we maken een kopie en geven het aan de manager voor ondertekening. Alleen de manager is vandaag niet aanwezig maar we doen ons best om het geld met terugwerkende kracht vanaf 17 mei op uw rekening te hebben met betaaldatum 17 juli. Komt u woensdag maar weer terug voor de bevestiging van de ondertekening. Omdat het woensdag 17 juli is, is het nu al duidelijk dat betaling op 17 juli niet gaat lukken en dat het met een beetje mazzel op 17 augustus zal zijn.

Dat Vriend daardoor de hypotheek niet kan betalen met boetes en dergelijke doet er niet toe en iets van excuses voor de gemaakte fouten zit er ook niet in.

Ik dacht dat ik mij inmiddels voldoende aan de Spaanse bureaucratie had aangepast maar af en toe is het zo onmenselijk dat ik alleen maar woede kan voelen over zoveel incompetentie. En dat ik daar zo boos over kan worden, is een teken dat ik bij lange na nog niet verspaansd ben.

Weer terug naar school

Ik heb er lang tegenaan lopen hikken maar uiteindelijk heb ik besloten weer naar school te gaan om mijn B2-examen Spaans te gaan halen. Aan 1 kant ben ik blij dat ik weer een poging ga wagen maar aan de andere kant zie ik er als een berg tegenop. Niet zozeer om weer naar school te gaan maar meer omdat het inhoudt dat ik 2 extreem lange dagen ga maken en niet weet of ik daar wel de energie voor heb.

De redenen om weer naar school te gaan hebben vooral een praktische achtergrond. 
Als ik ander werk wil vinden wat voldoende redelijk betaald dan is het vloeiend spreken van Spaans een vereiste en hoewel ik mij verstaanbaar kan maken en gesprekken kan voeren, weet ik dat ik dat met fouten doe. Deze fouten moeten gecorrigeerd worden voordat ze zo ingesleten zijn dat ze met heel veel moeite eruit gehamerd moeten worden. Een vriendin ziet het als haar taak mijn Spaans te corrigeren maar dat komt de conversatie niet ten goede ;-). Vriend vindt het schattig als ik fouten maak maar denkt daar anders over als hierdoor misverstanden ontstaan en we daardoor "ruzie" hebben. Hoe dan ook, corrigeren is niet iets wat in zijn "taakomschrijving" staat.
Verder zijn er een aantal cursussen aan de universiteit die ik mij leuk lijken om te doen waarvoor minimaal B2 of zelfs C1 vereist is. En dan kan iedereen wel zeggen dat mijn Spaans goed is, zonder een officieel bewijs in de vorm van een erkend certificaat kom ik niet ver.

Ik ben voor Spaans en Engels 2x naar een taalacademie gegaan en daar werd ik niet heel vrolijk van, hoewel Engels minder slecht was dan Spaans.
Spaans was beginnersniveau en ik wilde sneller dan de groep of ik had de pech dat de groep niet echt geïnteresseerd was. Gevolg was dat ik mijn huiswerk had gedaan en had geoefend en de rest niet waardoor ik het gevoel had dat ik niet erg opschoot.
Engels had het probleem dat mijn niveau hoger was dan de groep waardoor er amper aandacht was voor het verbeteren van mijn Engels wat niet perfect is.

Voor Spaans ging ik vervolgens naar privé lessen, waar ik in 3 jaar een hoop heb geleerd. Alleen was mijn lerares te streng en tegen de tijd dat ik mij daar bewust van werd, gaf  het mij zoveel stress dat mijn huiswerk perfect moest zijn dat pogingen om de stress te verminderen niet meer werkten. Ik stopte met de lessen op het moment dat, volgens mijn lerares, alle theorie voor het B2-examen behandeld was.
Geen idee waar mijn hoofd zat maar ik besloot om, direct na het stoppen met de lessen, mij in te schrijven voor een online cursus Spaans B1-B2 om te ontdekken dat ik daar helemaal niet klaar voor was.
Na het leren kennen van Vriend, met een iets grotere motivatie om mijn Spaans te verbeteren en met nog maar een half jaar te gaan om de cursus af te maken, deed ik een poging om iets in te halen maar verder dan hoofdstuk 12 van de 40 ben ik niet gekomen.
Wat ik wel in deze 2 jaar zonder les voor elkaar gekregen heb, is dat ik niet meer bang ben om Spaans te spreken. Met mijn privé-lerares was dat 1 van de grootste struikelblokken. 

De vriendin die mijn Spaans steeds loopt te corrigeren, had mij aangeraden om naar dezelfde school te gaan als waar zij Spaans had geleerd. De school staat goed aangeschreven en volgens haar zal ik daar een hoop leuke mensen leren kennen. En beter, het is een publieke school wat enorm in de kosten scheelt en erkenning van het diploma.
Toen ik de school via het internet ontdekt had, bleek de periode van inschrijving al voorbij maar Vriend was zo aardig om namens mij te bellen en er bleek een mogelijkheid om je in te schrijven in geval er open plaatsen waren. De website in de gaten gehouden en zodra de mogelijkheid van inschrijving er was, alles ingevuld.
Op 17 juni moest ik een test van mijn Spaans doen en ze waren verbaasd dat iemand met zo'n hoog niveau aan de test meedeed. Dezelfde dag kreeg ik nog een email dat ik was toegelaten aan het 2e (en laatste) jaar voor B2-niveau. 

Vervolgens worstelde ik mij door een hoop papieren heen (want publieke school) om de inschrijving officieel te maken. Morgen moet ik mij met al deze papieren bij de receptie van de school melden en dan hoop ik dat alles in orde is. En, typisch hier in Spanje, alles in het Spaans ;-). Ik zit mij af te vragen hoe de andere buitenlanders die aan deze school Spaans willen leren zich hier mee redden.
Het rooster is 2 dagen per week van 19:00 tot 21:15. Dat houdt in dat ik die dagen om 07:50 mijn huis uitga om dan tegen 22:00 weer thuis te komen. Als we daar nog 1 dag bij op doen dat ik vanaf mijn werk naar fysiotherapie ga en ook laat terug ben, dan is het duidelijk dat het zwaar zal zijn en dan heb ik het nog niet over het huiswerk wat gedaan moet worden. 

Ik ga het voor een jaar proberen met de cursussen die ik wil doen en het verbeteren van de communicatie in mijn relatie in mijn achterhoofd en na dat jaar heb ik of mijn examen gehaald of besloten dat het halen van mijn B2 (voor nu) een onmogelijke droom is.

Oud zijn in Spanje

Ik kreeg een email van een vriend uit Nederland dat ik al 6 weken niks meer van mij had laten horen en of ik nog in leven was. Ja, ik leef nog steeds ;-).
Het was alleen een beetje een gekkenhuis en wegens energiegebrek ben ik blij als ik 's avonds mijn huis binnenval en mij ledig kan houden met het doen van legpuzzels op mijn laptop.

Eind maart begonnen de telefoontjes vanuit dorp bij Madrid waar de familie van Vriend woont. Moeder was slecht. Een halsoverkop bezoek van Vriend naar verzorgingstehuis (hoewel het in mijn ogen de naam verzorgingstehuis niet terecht is, tenminste niet in vergelijking met een verzorgingstehuis in Nederland). Vriend komt terug en ja, het einde voor moeder begint nu toch echt wel in zicht te komen. Moeder is bijna 94, kan niks meer zelf, praat amper meer en herkent ook amper meer de mensen die bij haar op bezoek komen. Er komt een tijd van afscheid nemen.

9 april een telefoontje van Vriend, moeder was naar het ziekenhuis gestuurd door de dokter die aan het verzorgingstehuis verbonden is want ze had koorts en volgens de dokter was ze nog lang niet aan het sterven. Dit is de derde keer dat ik dit meemaak, dat een dokter of de nonnen van het verzorgingstehuis niet willen dat iemand bij hun overlijdt en dus sturen ze die persoon naar het ziekenhuis. In mijn Nederlandse ogen onnodig gesleep met zieke, oude mensen. Ik had nu al medelijden met de moeder van Vriend.
Omdat Zus en Nicht niet 24 uur bij moeder in het ziekenhuis konden zijn was het verzoek gedaan of Vriend niet over kon komen. Vriend kon dat inderdaad regelen en vertrok weer richting dorp bij Madrid.

Ondertussen kregen wij op het werk de mogelijkheid om vanuit huis te werken de week voor Pasen (dat vieren ze hier altijd voor paaszondag en niet zoals bij ons de dag erna). Ik overleggen met Vriend en, in de veronderstelling dat Nicht na bijna 10 maanden samen wel bijgedraaid zou zijn en ik samen met hem in haar huis mocht slapen, op het werk het verzoek ingediend om die week vanuit haar huis te mogen werken. We verkeerden allemaal in de veronderstelling dat het niet lang meer zou duren en dan liever samen zijn in het huis van iemand anders dan met 7 uur reizen afstand.

Vrijdag kwamen we er achter dat dit verkeerd gedacht was. Nicht wil, net als in oktober, niet dat ik in haar huis kom slapen. Met die mededeling kwam Vriend weer terug naar Granada. Opnieuw overleg en uiteindelijk besloten we een hotel te boeken in de plaats waar het ziekenhuis is. Het hotel was buiten het centrum maar met een supermarkt dichtbij en een stadsbus die stopte bij het ziekenhuis.
In principe tot en met woensdag met het idee dat het dan wel afgelopen zou zijn en dat we dan wel weer naar Granada terug konden.

Dat was verkeerd gedacht. Het ziekenhuis (tenminste hier in Spanje) heeft de verplichting mensen beter te maken, ook al zijn ze aan het einde van hun leven. Dus via een infuus werd de uitdroging van amper eten en drinken teniet gedaan, met behulp van Zus werd moeder gedwongen te eten (op zo'n mensonterende manier dat ik nog steeds kwaad wordt als ik er aan denk) en omdat ze geen pijn had, was het geen optie om met morfine het einde te versnellen. Een stapel antibiotica deed de rest.

Gevolg van dit alles was dat moeder "voldoende" opknapte om weer teruggestuurd te worden naar het verzorgingstehuis. Daar heeft ze een week lang in bed gelegen totdat de nonnen vonden dat ze actiever moest zijn en ze haar elke ochtend in kleren en rolstoel hesen en haar hangend in de rolstoel naar de koffieruimte reden. Na het middageten (op dezelfde mensonterende manier naar binnen gestouwd) mocht ze de rest van de dag in haar bed doorbrengen.
Inmiddels is ze weer slecht, voor zover ze "goed" is geweest en ligt ze weer hele dagen in bed en sinds een week heeft ze weer koorts.
Al met al hebben ze het onvermijdelijke met minstens een maand weten te rekken. Het is nu weer wachten op de nonnen totdat die het niet meer aandurven en haar weer naar het ziekenhuis sturen. En dan begint alles weer van voren af aan.

Ik weet dat de kerk in Spanje een dikke vinger in de pap heeft en dat euthanasie niet mogelijk is, maar ik weet zeker dat er zonder euthanasie manieren zijn om met meer menswaardigheid te sterven dan wat ik nu bij de moeder van Vriend zie gebeuren. Het lijkt wel of je in Spanje gewoon niet dood mag gaan en dat dit koste wat kost voorkomen (beter gezegd uitgesteld) moet worden. Als Nederlandse vragen ze mij om mijn mening en ik moet goed uitkijken bij wie ik wat zeg. Indien mogelijk hou ik mij op de vlakte.

Een voordeel is wel dat ik nu bijna alle familieleden van Vriend heb gezien, hoewel het ook duidelijk werd dat er nog heel veel rancune zit vanwege dingen die gebeurd zijn tijdens het overleden van de opa en vader van Vriend. Het zal mij benieuwen of dat allemaal gaat ontploffen als moeder is overleden, wanneer dat dan ook zal zijn.
Maar wat ik zeker weet is dat ik hoop dat tegen de tijd dat mijn tijd gekomen is, en ik nog steeds in Spanje woon, het allemaal wat menselijker en menswaardiger zal zijn dan nu.

Nood breekt wet

Waar ik in mijn vorige bericht nog aan het klagen was dat het allemaal nog langer zou duren, ging dat in de praktijk anders en wel om een zeer eenvoudige reden.
Dochter van Vriend had kans gezien om voor de 3e keer voor 3 dagen van school gestuurd te worden door overmatig gebruik van het mobieltje. De maandag was een vrije dag wegens bijscholing van de leraren, dinsdag, woensdag en donderdag geen school en dan vrijdag voor 1 dag een rit van 1 uur heen en 1 uur terug dat werd hem niet, kortom een hele week vrij.

Dat was voor mij de druppel. Keuken of geen keuken, schoon of niet schoon, zaterdag ga ik ervoor zorgen dat de koelkast vol is en ik ga hoe dan ook verhuizen. Vanaf zondag slaap ik in mijn nieuwe huis. En ja, dat is nu 2 weken geleden en het is kamperen hoewel sommige dingen inmiddels wel soort van geregeld zijn.

In de keuken heb ik een kookplaat en de gootsteen is ook soort van klaar, soort van in de zin dat hij waterdicht gekit is en ook waterdicht op de afvoer is aangesloten. Wat ik nog moet doen is het overtollige kit verwijderen en de bak schoonmaken.
De levensmiddelen die niet in de koelkast hoeven staan in 2 kratjes in een soort van bijkeuken.
Van het meubel met het aanrecht moeten 2 deurtjes van een handgreep worden voorzien en er moet nog een lade in elkaar gezet worden. Het wacht op het boren van het gat voor de handgreep en dat is helaas iets wat ik mijzelf niet toevertrouw na een dag werken. Dan ben ik toch moe en minder geconcentreerd. Ik zou het jammer vinden dat ik door een boorfout het deurtje zou beschadigen.
De rest van de keukenkastjes staan nog in de verpakking om in elkaar gezet te worden.

De badkamer moet schoongemaakt worden maar alles lijkt het wel te doen. De hoeveelheid schoonmaak werk is zo vreselijk groot dat ik geen idee heb waar te beginnen en dan heb ik van vriendinnen al zo'n 10 uur hulp gehad. Ik wist niet dat een huis wat zo lang leeg stond zo vies en stoffig kon zijn en daar komt dan nog de stof van het schilderwerk en egaliseren van de muren bij.

Uiteindelijk bleek het airbed lek te zijn, dus ik blij dat ik 1 matras met onderbouw gehouden had. Na het vervangen van de beschermende hoes om het matras, een extra molton en dan pas het laken, heeft Vriend bakzeil gehaald en besloten dat hij om een matras niet de kans wil missen om samen met mij te slapen. Ik wist wel dat dit zou gebeuren ;-).
De slaapkamer staat nog half vol met dozen die voornamelijk wachten op het in elkaar zetten van de overgebleven keukenkastjes en een schoonmaakbeurt maar het voldoet.

De woonkamer staat ook nog steeds op de lijst voor schoonmaak maar is minder stoffig dan de slaapkamer. En omdat ik in de middag en avond zon heb, zie ik wel dat het raam smerig is maar het werkt ook als een soort van zonwering. Geen idee of ik veel haast ga hebben om daar wat aan te gaan doen. De bewaarde meubels komen nu goed van pas hoewel er wel reparatie werk verricht moet worden. Op dit moment ontbreken de laden in het wandmeubel want die liggen in onderdelen op het terras en wachten (ja alweer) op de keukenkastjes. Na het in elkaar zetten van de keukenkastjes blijven er schroeven en kleine spijkers over die ik nodig heb voor het repareren van de laden.
Van de kleine tafel sluit het blad niet aan op de onderbouw en de grote tafel is gebouwd volgens het Spaanse systeem van een lang tafelkleed tot op de grond, onder de tafel een verwarmingselement en dan heb je het in de winter lekker warm. Dit houdt in dat, omdat het toch allemaal bedekt is, het niet nodig is om de tafel van mooi materiaal te maken. Verven loont niet dus ik zal aan de slag moeten met iets van bedekking.

Maar al met al gaat het en ik ben blij dat ik een eigen plekje heb. Het enige wat nog een probleem is en waarvan ik hoop dat het snel over gaat, is dat het echt vreselijk koud is in mijn huis. Als de zon schijnt is er geen probleem maar als die er niet is ('s morgens en na 20:00 uur, dan is het echt heel erg koud. Zo erg koud dat ik er 's nachts wakker van word.
Ik weet dat het huis ongeveer 10 maanden leeg heeft gestaan totdat ik er in ben getrokken en dat het waarschijnlijk na de zomer wel beter zal zijn. Maar zo koud had ik niet verwacht.
Inmiddels heb ik mijn petroleumkachel in de slaapkamer gezet en die zet ik een half uur voor het slapen gaan aan. Dan is het warm genoeg om in slaap te vallen en met een vest en sokken overleef ik het net als ik 's nachts naar de wc moet.
Waarschijnlijk zal ik van de zomer wel "klagen" dat het in mijn huis niet uit te houden is.

Nog een lange weg te gaan voordat huis een thuis is maar we komen er wel.

Het duurt en het duurt :-(

Inmiddels zijn zo'n 1,5 maand voorbij en ik woon nog steeds niet in mijn nieuwe huisje. De schilder liep uit en, ok, toegegeven, heeft voor hetzelfde bedrag meer gedaan dan was afgesproken. De rest van mijn budget ging op aan het vervangen van de elektrische installatie. En ja, het geld is nuttig besteed want we kwamen echt gevaarlijke situaties tegen (kabels die "gewoon" in de muur waren gepleisterd in plaats van in een buis) maar het geld was eigenlijk voor iets anders bedoeld.

Maar goed, de schilder was afgelopen donderdag klaar en ik ben blij met het resultaat. Omdat Vriend en schilder eerder buren zijn geweest, was het geen probleem om een (extra) vriendendienst te vragen zodat ik na het werk in het huis van Vriend kwam om te ontdekken dat de bank en een deel van de spullen al verhuisd waren.

Vrijdag heeft oudste dochter van Vriend 4 uur schoongemaakt (ze is werkloos met een kindje, dus wat extra geld is nooit weg). Het scheelt dat ik dat niet zelf hoef te doen want mijn energie is met fulltime werken en het rennen van hot naar her wel een beetje op.
Op vrijdag kwam een vriend van Vriend langs met een auto en ineens waren al mijn spullen, behalve eten en kleding, over.

Zaterdag kwam een vriendin helpen en terwijl ik een poging deed om het basiselement van de nieuwe keuken in elkaar te zetten was zij zo aardig om 3 uur in de keuken te poetsen om vet en stof van, volgens haar zeggen, 10 jaar te verwijderen. De keuken is nu voldoende schoon om het basiselement te kunnen plaatsen. Ik ben haar erg dankbaar.

Doordat mijn budget nu op is, ben ik aan het kijken hoe ik alles zo voor elkaar kan krijgen dat ik kan wonen in mijn nieuwe huisje zonder op dit moment al teveel geld uit te geven. Meubels die ik weg wilde doen worden nogmaals bekeken of ze met een paar aanpassingen ze het nog een tijdje volhouden en de aanschaf van een servies is voor voorlopig uitgesteld. Ik heb kommen voor soep en 2 grote borden is voor nu wel voldoende.
Wat wel echt nodig is, is een kookplaat en een koekenpan. De kookplaat staat voor vandaag op mijn lijstje.

De komende 3 dagen ben ik vrij en waar ik hoopte dat ik donderdag in mijn huisje zou kunnen wonen, dat zal ik bij moeten stellen. Het idee was dat ik dit weekend en deze dagen volledig aan het huis, en dan met name de keuken, zou kunnen besteden maar ik moet voor de zoveelste keer in gevecht met de telefoonmaatschappij en ben dus weer een dag kwijt.
Gisteren kwam ik er achter dat Ex 2 jaar geleden wel mijn airbed had opgestuurd maar het snoer niet. Ik heb 1 bed gehouden maar Vriend wil daar niet in slapen. Hij wil niet slapen op een matras wat door onbekenden gebruikt is, tenminste niet in een "eigen" huis. Als Ex het snoer niet kan vinden en als ik wil dat Vriend af en toe bij mij slaapt, dan zal er ook een nieuw bed gekocht moeten worden.

Mijn behoefte aan een plek voor mijzelf begint nu zo langzaamaan wel erg sterk te worden en op elk uitstel reageer ik heftiger. Ik ben niet een persoon om de hele dag mensen om mij heen te hebben en tijd alleen in een omgeving die mij rust geeft is op dit moment erg moeilijk te realiseren. Daarbij komt dat ik ook geen mogelijkheid heb om te ontsnappen aan de problemen die jongste dochter aan het veroorzaken is.
Dus ik hoop dat het echt niet lang meer zal duren voordat ik mijn eigen plekje heb.

Bijna niet maar uiteindelijk toch

Het duurde maar toen was daar eindelijk de datum en tijd om te tekenen: donderdag 31 januari om 13:00 uur. Een halve dag vrij gevraagd om direct na het tekenen "mijn" huis te bekijken en vol goede moed om 12:15 in de bus gestapt richting notaris.
In de bus kreeg ik een telefoontje van de bank: de persoon die namens de bank moest tekenen had wat vertraging en zou een half uur later komen.
Ik tel tot 10 en denk: Spaanse manier.

Om 12:45 stonden adviseur, voormalige eigenaren, de makelaar en ik op de stoep van de notaris. We gingen alvast naar binnen zodat één van de secretaresses de papieren kon voorbereiden. Papieren werden ingevuld, gingen naar notaris, kwamen terug met correcties, werden weer aangepast etc. en nog steeds geen meneer van de bank.
Om 13:45 kwam de notaris met de mededeling dat als de meneer van de bank niet snel kwam, het tekenen werd uitgesteld want het kantoor zou om 14:00 sluiten. NEE, dat kon niet waar zijn!

Goed, meneer van de bank stond 5 minuten later op de stoep, nam adviseur en mij mee naar een speciale ruimte voor instructies en controle dat alles klopte en vervolgens gingen we naar de ruimte om te tekenen. Bleek er een fout in het document te zitten: mijn paspoort nummer en het nummer van mijn verblijfsvergunning bleken niet te kloppen.
Even was ik bang dat het tekenen alsnog uitgesteld zou worden maar de notaris maakte een correctie in het document en een aantekening op de laatste pagina en liet ons toch tekenen.
Om 15:00 stonden we weer buiten en was ik een huis en een schuld rijker maar wat een gedoe. Omdat ik een afspraak had om 17:30 was er uiteindelijk niet veel tijd meer om mijn nieuwe huis te bewonderen.
Nu duurt het nog een maand of twee voordat het kadaster en dergelijke op mijn naam staan. 

Vriend en ik zijn inmiddels begonnen het huis voldoende bewoonbaar te maken. Dat gaat niet helemaal van een leien dakje want over wat bewoonbaar is, hebben we zeer uiteenlopende meningen.
Na wat berekeningen te hebben gemaakt, heb ik besloten om de woonkamer, de grote slaapkamer en de gang van gladde muren te voorzien. Spanjaarden zijn verzot op muren met structuur waarvan ik echt de charme niet van in zie. Daarbij vind ik het heel leuk om met behang te spelen en dat gaat niet op een muur met structuur. Vriend vindt dit allemaal maar raar en Française heeft al gezegd dat behang niet tot de Spaanse cultuur behoort.
Mijn focus ligt op het ervoor zorgen dat de schilder zijn werk kan doen terwijl Vriend van mening is dat we alles wat in het huis staat en dat ik niet wil hebben zo snel mogelijk verwijderd moet worden. Dat komt niet overeen.
Ik hoop uiterlijk half maart in mijn nieuwe huis te wonen.

Dan het antwoord op de vraag of Spanje kringloopwinkels kent: ja, die hebben ze hier maar wat ze hebben stelt niet veel voor.
Ik kan me nog herinneren dat begin jaren 80 in Nederland het heel luxe was als je spullen/meubels van de I.K.E.A in huis had. Dat was modern en speciaal. Nu is in bijna ieder huis wel wat van deze woonwinkel te vinden en doen we ons best om iets originelers te vinden.
Deze situatie die we in Nederland in de jaren 80 hadden, is wat er nu in Spanje gebeurd. De meeste huizen (en zeker in het armere Andalucia) hebben nog de meubels van hun (groot)ouders en je kunt ook meer huur vragen als het huis is ingericht met de meubels van de I.K.E.A.
Wat dan in de kringloopwinkels terecht komt is wat er ook in mijn huis staat: donkere wandmeubels of in boerenstijl grenen met geborduurde kussens. Zeer waarschijnlijk wel goede kwaliteit maar zo uit de mode dat je niet eens hoeft te hopen op een verrassing.

In Granada komen de meeste meubels van de Con.fa.rama: een woonwinkel die ook witgoed en keukens verkoopt. Geen idee hoe het met de kwaliteit van de meubels gesteld is maar que prijsniveau schijnt het dicht bij de I.K.E.A te liggen.
Na het vertrek van de schilder ga ik kijken hoeveel geld er over is en dan neem ik een beslissing of ik meubels ga opknappen of dat ik voor nieuw ga.

Voorlopig ben ik in ieder geval nog wel even bezig.

Tijdelijk onderkomen

Hoewel we inmiddels weer een paar (kleine) stapjes dichterbij het tekenen zijn, begon halverwege de maand de tijd wel te nijpen. Vertrouwend dat in januari alles wel in kannen en kruiken zou zijn en om kosten te besparen, was de huur opgezegd met ingang van februari en het scheelde ook de aankoop van petroleum voor mijn kachel en een nieuwe gasfles.

Met de vertraging werd het steeds duidelijker dat er een tijdelijke oplossing nodig was: of onderhandelen met de huisbaas om 2 weken langer te blijven of het aanbod van Vriend accepteren om tijdelijk bij hem in te trekken en op die manier de mogelijkheid te hebben om de verhuizing op mijn gemak te regelen.

Na lang wikken en wegen uiteindelijk voor het laatste gekozen Een regel in mijn team is dat er maar 2 mensen tegelijk op vakantie mogen en kijkend naar het vakantierooster is er niet veel mogelijkheid om de komende periode vrij te vragen. Bovendien moet de geiser vervangen worden voor een boiler voordat ik warm water heb en ik heb geen idee hoelang dat gaat duren. De aanschaf zal snel gaan, het vinden van een loodgieter zal tijd vragen.
We gaan oudste dochter van Vriend vragen om het huis schoon te maken en dan kunnen de dozen overgebracht worden.
Vriend woont op ongeveer 15-20 minuten lopen van mijn nieuwe huis wat de mogelijkheid biedt om af en toe een doos op een boodschappenkarretje te binden en naar het andere huis te brengen in plaats van een auto te moeten huren.

Daarnaast moet ik enorm veel spullen aanschaffen voordat ik in het huis kan wonen. Als je huurt is het erg aangenaam dat alles al aanwezig is maar bij kopen is dat anders. Bestek heb ik maar borden niet. Een koekenpan is ook wel handig om te hebben en er zullen vast nog wel meer dingen zijn die ik nu nog niet zo 1-2-3 voor ogen heb.
Verder zijn er meer praktische dingen die geregeld moeten worden, zoals internet verhuizen, licht en water op mijn naam zetten en dergelijke. Als dat op zijn Spaans gaat, dan zal dat wel weer zijn tijd nodig hebben.
Hoewel ik er niet maanden over wil doen om mijn huis bewoonbaar te hebben, voelt het wel lekker om niet te hoeven haasten.

Gevolg van dit alles is dat ik nu sinds 2 weken bij Vriend in huis woon. Omdat het tijdelijk is, heeft het weinig zin om alle dozen uit te pakken en van zijn huis een gezamenlijk huis te maken wat maakt dat het meer voelt als logeren dan als wonen.
Het houdt ook in dat ik nu geen plek meer heb om de discussies tussen vader en dochter te ontlopen. 

Aan de andere kant, tot nu toe lijkt het beter te gaan dan gedacht. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik met mijn Ex voor elke centimeter ruimte voor mijzelf heb moeten vechten terwijl ik hier alle ruimte krijg om de spullen die ik dagelijks nodig heb daar neer te zetten waar het mij het beste uitkomt. Om nog niet te spreken van de dozen en plastic zakken die overal nu in het huis staan opgeslagen die Vriend voor geen meter lijken te deren.

Het samenvoegen van onze levens gaat (tot op heden) ook redelijk soepel. We staan op dezelfde tijd op en hoewel Vriend het heel fijn vindt om tijdens het ontbijt tv te kijken, sinds hij merkte dat ik daardoor afgeleid word, gaat de tv uit om ervoor te zorgen dat ik op tijd de deur uit ga.
Om 20:00 staat mijn eten klaar (ik maak het zelf of het wordt voor mij gemaakt) en hij eet zo'n 1,5 uur later. Rond 22:00 ga ik slapen en als ik wakker word om naar de wc te gaan, maak ik Vriend wakker die op de bank voor de tv in slaap is gevallen omdat hij een film op tv wilde kijken.

Op dit moment voelt het niet verkeerd om zo samen te zijn maar toch hoop ik dat ik snel mijn eigen stekje heb.

Nog steeds niet :-(

Toen we de taxatie aan konden vragen, was de adviseur van mening dat het tekenen van de aktes snel zou gebeuren. Maar het duurde en het duurde: het aanvragen van de taxatie een week, een week voordat de taxatie rond was en toen begonnen soort van de feestdagen (die in Spanje tot en met 6 januari duren) 
Op advies van de makelaar heb ik vlak voor de feestdagen de reservering van € 2000,00 verhoogd tot € 7000,00 om te voorkomen dat de verkopers zich terug zouden trekken. Kennelijk moeten zij het dubbele betalen van wat ik heb betaald als ze besluiten dat het te lang duurt en de koop ongedaan willen maken.

Maar op 4 januari een telefoontje en een email van de bank:
HOERA!! Gefeliciteerd mevrouw, uw aanvraag van de hypotheek is goedgekeurd. We gaan door naar de volgende fase: het tekenen van alle documenten.
We hebben daarvoor de volgende documenten nodig: en toen kwam er een rijtje van nog eens zo'n 8 (nieuwe) documenten waarvan er 1 aangeleverd moest worden voordat de afspraak van ondertekening gemaakt kon worden en de rest uiterlijk tijdens het tekenen.

Adviseur was nog een dag op vakantie (6 januari = feestdag op een zondag dus wordt naar maandag verplaatst) en op 8 januari zat ik weer bij adviseur op kantoor voor uitleg over het verplichte document.
Ik denk dat je dit kunt vergelijken met soort van erfpacht en na 20 jaar vervalt dat van rechtswege. Omdat het huis 43 jaar oud is, en dus niet meer van toepassing, was dit document niet beschikbaar. Adviseur langs provincie om document op te vragen, levertijd 3 dagen.
Verder had de bank van mijn kant nog de scheidingspapieren nodig. Gelukkig was ex zo aardig om die dezelfde dag nog op te sturen. Op mijn vraag, zowel bij lokaal bankcontact als bij adviseur of dit nog vertaald moest worden, kwam of geen antwoord, of dat de notaris  het document niet nodig had dus dat het onzin was om hier geld aan uit te geven.

Helaas had de provincie meer tijd nodig om het benodigde erfpachtdocument aan te leveren want degene die dit normaal gesproken verzorgde was op vakantie en eigenlijk geen idee wanneer die weer terug zou komen. WAT!!!
Op 15 januari zat ik met adviseur bij lokaal bankcontact op kantoor en heb ik een staaltje: we gaan dit op zijn Spaans even regelen meegemaakt. Zowel mijn bankcontact in Madrid als wat hoge bazen in de provincie werden gebeld en terwijl ik op mijn werk was, kwam het verlossende woord: (voor deze ene keer) hoefde ik het erfpachtdocument niet aan te leveren want wettelijk gezien niet van toepassing. We regelden op kantoor ook de verzekeringen die ik van de bank af moest sluiten, wat met de hulp van lokaal bankcontact snel via de telefoon geregeld was.
Met de horde van het erfpachtdocument genomen kwam de vraag wanneer het mij uitkwam om te tekenen. Volgende week dinsdag was het antwoord van de adviseur.

Na het werk ging ik dezelfde dag langs op kantoor van adviseur om (op 2 na) de resterende documenten naar de bank in Madrid te sturen, om de volgende dag via het internet te ontdekken dat de scheidingspapieren niet geldig waren en dat de overige documenten die ik opgestuurd had de status niet ontvangen hadden.
Ik neem op woensdagavond, na een gemist telefoontje van de bank in Madrid, contact op met adviseur met het verzoek om namens mij met bank Madrid te bellen. Op donderdag nogmaals contact opgenomen met adviseur om te vragen wat contact in Madrid gezegd heeft: "Nee, we gaan vrijdag langs op kantoor van lokaal contact om te kijken wat we met de scheiding gaan doen".
Vrijdag 14:55, een whatsapp naar adviseur, het ziet er niet naar uit dat het nog zin heeft om op kantoor te praten want contact in Madrid is niet meer aanwezig, einde van haar werktijd. "Nee, we zijn op dit moment bezig de 2 ontbrekende documenten te regelen en we gaan maandag naar kantoor om alles in orde te maken."

Ik zit aan mijn grens. Ik ben het hele gedoe en de Spaanse inefficiëntie zo zat dat ik het niet eens meer erg vind om € 7000,00 te verliezen en van de koop waf te zien. Ik vraag me af of ik ooit gelukkig in dit huis zal zijn met alle stress die de aankoop van het huis mij oplevert. Vriend doet hard zijn best om mij ervan te overtuigen dat het goed gaat komen en dat ik, als ik eenmaal de eigenaar ben, heel blij zal zijn. Misschien heeft hij gelijk, maar op dit moment heb ik er weinig vertrouwen meer in.
Laten we hopen dat op maandag inderdaad het gesprek op kantoor van lokaal bankcontact plaats gaat vinden en dat "we regelen het op zijn Spaans" ook gaat werken voor de scheidingspapieren.