Ik was het bijna vergeten maar ook in Spanje heb je een datum waarvoor je je belastingaangifte moet indienen. In Spanje is dat voor 1 juli. Er zijn 3 manieren om aangifte te doen:
- je gaat naar een belastingkantoor (dat kost je rond de € 50,00)
- je maakt een afspraak met de belastingdienst (geen idee of dat betrouwbaar is)
- je doet het zelf via het internet
De eerste keer heb ik het via een belastingkantoor laten doen en met de ontvangen uitdraai was het daarna geen enkel probleem om het de daaropvolgende keer zelf te doen.
Spaanse belastingen zijn een beetje raar. Ze gaan ervan uit dat mijn bedrijf precies de juiste loonbelasting inhoudt die ingehouden moet worden en als tijdens het doen van mijn aangifte blijkt dat dit niet het geval is dan moet mijn bedrijf een boete betalen.
Zowel voor de aangifte over 2016 als 2017 heb ik ze de boete kunnen besparen omdat ik via mijn aangifte een teruggave voor het huren van mijn huis kan krijgen. Dit is alleen geldig als je in Andalucia woont, waarschijnlijk omdat dit 1 van de armste provincies van Spanje is.
Zonder deze mogelijkheid had ik belasting moeten betalen. Over 2016 iets meer dan € 100,00 en over 2017 rond de € 35,00.
Om belasting over mijn huur terug te krijgen moet ik 2 gegevens doorgeven: het BSN van de verhuurder (laten we dat maar zo voor het gemak zeggen, Spanjaarden hebben meer dan 1 nummer) en het kadastrale nummer van mijn huis/appartement,
Het BSN staat in het huurcontract en in die zin kun je weten of je legaal of illegaal huurt en of je met je huurcontract naar de gemeente kunt om je in te laten schrijven op je adres.
Het nummer van het kadaster kun je online opvragen en als je verhuist gedurende het jaar moet je het kadastrale nummer van beide appartementen opgeven. In de belastingaangifte zijn ze zo aardig om de link te vermelden. Ik klik op de link, de pagina van het kadaster wordt gegeven, ik zoek naar mijn appartement om te ontdekken dat mijn appartement niet in het kadaster staat.
De 2 woningen van de begane grond: ja, de 3 woningen op de eerste verdieping: ja, de 2 woningen op de derde verdieping: ja. Allemaal met hun eigen kadastrale nummer, hoewel ik wel enige vraagtekens heb bij de 31m2 vloeroppervlak wat de woningen zouden hebben.
De 3 woningen op de tweede verdieping zijn echter nergens te bekennen. De tweede verdieping staat aangegeven als 1 huis en niet als 3.
Het gebouw is in 1931 gebouwd en het zou mij niks verbazen dat de verdiepingen toen uit 1 woning bestonden waarbij later de verdeling in aparte appartementen is gemaakt. Dit maakt dat ik mij serieus afvraag hoe legaal de verbouwing van de tweede verdieping in 3 appartementen is geweest ;-). Een vriendin van mij is op dit moment aan het verbouwen en het lijkt een sport te zijn om de gemeente om de tuin te leiden en te doen alsof je de regels volgt om, na inspectie, verder te gaan met het illegale gedeelte.
Aan de andere kant zou het me ook niets verbazen, wegens gebrek aan automatisering, dat de verdeling in 3 huizen wel legaal is geweest maar dat ze "vergeten" zijn het aan het kadaster door te geven. Zoals ik mijn adreswijziging persoonlijk aan 4 instanties door moet geven, zal je vast ook zelf naar het kadaster moeten om ze van de wijziging op de hoogte te brengen en dat zal vast niet eenvoudig zijn.
In mijn belastingaangifte heb ik maar het kadastrale nummer van de volledige tweede verdieping gegeven, bij gebrek aan beter. Het zal mij benieuwen of mijn aangifte goedgekeurd gaat worden.
zaterdag 9 juni 2018
dinsdag 5 juni 2018
Tsja, en hoe reageer je dan?
Ik woon nu bijna een jaar in mijn nieuwe huisje en dat maakt dat ik sinds 2018 met een fenomeen werd geconfronteerd waar ik eerder geen erg in had. Ik woon aan de rand van het centrum en zoals in veel toeristische steden en wijken heeft het verhuren van kamers aan toeristen of het veranderen van woonbestemming ten gunste van het toerisme ook hier een hoge vlucht genomen. In mijn kleine smalle straatje alleen al heb ik een hotel en een hostel en het gebouw naast dat waar ik woon was een hostel maar is al een tijdje gesloten.
Op minder dan 2 minuten lopen zijn er nog eens 3 hotels en 2 hostels (als ik niet meer over het hoofd heb gezien).
Het hostel in mijn straat zit recht aan de overkant, dus ik kijk direct vanuit mijn ramen naar 2 kamers en de badkamer. Wat geen probleem hoeft te zijn als de ramen niet of niet volledig open zijn. Zeker de badkamer levert soms wel leuke reacties op omdat mensen zich er niet van bewust zijn dat het huis tegenover bewoont is en onder de douche gaan of zich wassen met het raam volledig open ;-).
Het vervelende is dat mensen op vakantie zich nergens iets van aan trekken. Niet alleen in hun gedrag in de stad en zeker niet op hun hotelkamer. Dus er staan rustig 5 dronken mannen op het balkon tegenover mijn slaapkamer herrie te maken en ongegeneerd naar binnen te kijken. Of vriendinnen die met het raam open in de vensterbank zitten en vervolgens een uur aan het bellen zijn, daarbij vol in het zicht van mijn woonkamer.
Als ik op de bank zit, valt er niet veel te zien (niet van hun kant en niet van mijn kant) maar het voelt niet echt aangenaam.
Hoewel het ook wel vaak goed gaat (er zijn ook toeristen die zich normaal gedragen), kon ik het laatst niet nalaten om tijdens een uitje met wat vriendinnen hier mijn beklag over te doen met de opmerking "Als ze weer eens zo bij mij naar binnen staan te kijken, zet ik een muziekje op en geef ik een striptease. Kijken hoe snel ze ophouden met hun gedrag."
Dit leidde weer tot de opmerking van 1 van mijn vriendinnen: "Als het voor zo'n webcam sekssite zou zijn, dan zou je er nog geld aan overhouden." Waarna we overgingen op de hypothetische vraag of je als cam girl zou willen/kunnen werken en of we dachten dat we geschikt voor dat werk zouden zijn. Tot mijn verbazing was iedereen het er wel over eens dat ik uitstekend geschikt zou zijn voor dat werk.
Toen ik erachter kwam dat een groot deel van mijn vrienden en familie ervan overtuigd bleek te zijn dat mijn volgende relatie met een vrouw zou zijn, deed mij dat niet echt veel. Je wordt verliefd op een persoon om wie hij of zij is en het idee van intiem contact met een vrouw staat mij niet tegen, zo simpel is het.
Toen een aantal goede vrienden in Nederland ervan overtuigd was dat ik het als high class escort girl goed zou doen, vond ik het idee spannend maar toen was ik allang de leeftijd voorbij om mij hierin te verdiepen en was de kans erg klein dat ik dat werk ooit zou doen. Dus ik liet het langs mij heen glijden.
Maar dat een aantal van mijn vriendinnen ervan overtuigd is dat ik het als cam girl goed zou doen, komt toch anders binnen. Misschien wel omdat dit veel laagdrempeliger is dan het zijn van escort girl en ik er morgen mee zou kunnen beginnen als ik zou willen dus het is niet een hypothetisch iets. En ik ben ergens wel nieuwsgierig hoe het werkt, wat niet vreemd is want ik ben altijd wel nieuwsgierig.
Uiteindelijk heb ik het maar een beetje weggelachen met de mededeling dat ik waarschijnlijk veel te verlegen zou zijn om dit werk te kunnen doen, hoewel mijn vriendinnen daar anders over denken. Maar toch laat het mij (voor voorlopig) niet los.
Op minder dan 2 minuten lopen zijn er nog eens 3 hotels en 2 hostels (als ik niet meer over het hoofd heb gezien).
Het hostel in mijn straat zit recht aan de overkant, dus ik kijk direct vanuit mijn ramen naar 2 kamers en de badkamer. Wat geen probleem hoeft te zijn als de ramen niet of niet volledig open zijn. Zeker de badkamer levert soms wel leuke reacties op omdat mensen zich er niet van bewust zijn dat het huis tegenover bewoont is en onder de douche gaan of zich wassen met het raam volledig open ;-).
Het vervelende is dat mensen op vakantie zich nergens iets van aan trekken. Niet alleen in hun gedrag in de stad en zeker niet op hun hotelkamer. Dus er staan rustig 5 dronken mannen op het balkon tegenover mijn slaapkamer herrie te maken en ongegeneerd naar binnen te kijken. Of vriendinnen die met het raam open in de vensterbank zitten en vervolgens een uur aan het bellen zijn, daarbij vol in het zicht van mijn woonkamer.
Als ik op de bank zit, valt er niet veel te zien (niet van hun kant en niet van mijn kant) maar het voelt niet echt aangenaam.
Hoewel het ook wel vaak goed gaat (er zijn ook toeristen die zich normaal gedragen), kon ik het laatst niet nalaten om tijdens een uitje met wat vriendinnen hier mijn beklag over te doen met de opmerking "Als ze weer eens zo bij mij naar binnen staan te kijken, zet ik een muziekje op en geef ik een striptease. Kijken hoe snel ze ophouden met hun gedrag."
Dit leidde weer tot de opmerking van 1 van mijn vriendinnen: "Als het voor zo'n webcam sekssite zou zijn, dan zou je er nog geld aan overhouden." Waarna we overgingen op de hypothetische vraag of je als cam girl zou willen/kunnen werken en of we dachten dat we geschikt voor dat werk zouden zijn. Tot mijn verbazing was iedereen het er wel over eens dat ik uitstekend geschikt zou zijn voor dat werk.
Toen ik erachter kwam dat een groot deel van mijn vrienden en familie ervan overtuigd bleek te zijn dat mijn volgende relatie met een vrouw zou zijn, deed mij dat niet echt veel. Je wordt verliefd op een persoon om wie hij of zij is en het idee van intiem contact met een vrouw staat mij niet tegen, zo simpel is het.
Toen een aantal goede vrienden in Nederland ervan overtuigd was dat ik het als high class escort girl goed zou doen, vond ik het idee spannend maar toen was ik allang de leeftijd voorbij om mij hierin te verdiepen en was de kans erg klein dat ik dat werk ooit zou doen. Dus ik liet het langs mij heen glijden.
Maar dat een aantal van mijn vriendinnen ervan overtuigd is dat ik het als cam girl goed zou doen, komt toch anders binnen. Misschien wel omdat dit veel laagdrempeliger is dan het zijn van escort girl en ik er morgen mee zou kunnen beginnen als ik zou willen dus het is niet een hypothetisch iets. En ik ben ergens wel nieuwsgierig hoe het werkt, wat niet vreemd is want ik ben altijd wel nieuwsgierig.
Uiteindelijk heb ik het maar een beetje weggelachen met de mededeling dat ik waarschijnlijk veel te verlegen zou zijn om dit werk te kunnen doen, hoewel mijn vriendinnen daar anders over denken. Maar toch laat het mij (voor voorlopig) niet los.
zondag 3 juni 2018
Spaans leren
Na 2 jaar intensief Spaans leren was in september 2016 de motivatie om Spaans te leren volledig op. Dit kwam mede door de aanpak van mijn lerares die mij op het laatst zo zenuwachtig maakte om geen fouten te maken dat een simpele huiswerkopdracht een hele zondag duurde in plaats van 2 uur.
Wonend in Spanje, wetend dat er nog wel het een en ander viel bij te schaven en de wens om het B2-diploma te halen, maakten dat ik mij inschreef bij de L.O.I om toch door te gaan met het verbeteren van mijn Spaans.
Dat had ik beter niet kunnen doen. De weerstand om Spaans te leren was groter dan ik had gedacht. Bovendien leerde ik in die tijd Spaanse Man kennen met als gevolg dat de enige dag die ik had om Spaans te leren in beslag werd genomen door andere dingen ;-) (en een goede reden om het Spaans leren te laten voor wat het was).
Gevolg van het omgaan met Spaanse Man was dat mijn spreekvaardigheid en woordenschat met sprongen vooruit gingen. Met fouten, dat dan weer wel maar dat kon me op dat moment niet veel schelen. Bovendien kwam ik via Spaanse Man met allerlei Spaanse websites in aanraking en interessante boeken en films kwamen op mijn pad (in het Spaans omdat Spaanse Man geen andere taal spreekt).
Heel af en toe keek ik eens naar de cursus Spaans die ik gekocht had en deed een beetje mijn best maar heel veel verder dan hoofdstuk 6 van de 40 hoofdstukken kwam ik niet. In een vlaag van helderheid heb ik wel een avond besteed aan het downloaden van alle geluidsfragmenten zodat ik de cursus in zekere zin af zou kunnen maken zonder toegang tot de beveiligde leeromgeving.
Tijdens mijn cursus patroontekenen en confectie werd ik mij steeds meer bewust van de fouten die ik maak in het Spaans en deed ik steeds bewuster een poging om mijn fouten te corrigeren met wisselend succes. Meer nog dan bij Spaanse Man (maar die was inmiddels aan mijn manier van spreken gewend) leidde mijn Spaanse niveau tot langere discussies dan noodzakelijk zou zijn geweest, nog afgezien van het gebrek aan specifieke woordenschat inzake naaitechnieken. In het Nederlands heb ik geen moeite met woorden als voorpand, achterpand, pijp en dubbele zoominslag maar dat wil nog niet zeggen dat ik dat in het Spaans weet ;-). Gooien we daarbij nog de Spaanse gewoonte om alleen de werkwoordsvorm te gebruiken zonder ik, jij of jullie dus de juiste vervoeging van het werkwoord is cruciaal, dan zijn de voorwaarden voor misverstanden wel aanwezig.
Begin dit jaar ontving ik een email van de L.O.I. met de mededeling dat mijn toegang tot de beveiligde leeromgeving in juni zou verlopen maar dat ik eenmalig met 6 maanden kon verlengen. Eerlijk gezegd dacht ik dat die toegang allang verlopen was dus dit was een meevaller. In combinatie met het feit dat ik een aantal maanden vrij zou zijn, leek het mij geen gek idee om toch weer eens een poging te wagen om mijn Spaans naar een hoger niveau te tillen dus de verlenging aangevraagd. Ik heb nu tot december om mijn cursus af te maken en dat zou op zich te doen moeten zijn. Het enige probleem is dat ik nog steeds niet veel zin heb om mij te storten op het leren van woordjes en grammatica.
Verstandelijk weet ik dat ik niet meer dan 1 uur per dag aan de cursus hoef te besteden en dan kom ik in 3 maanden een heel eind. Het is ook niet zo dat ik in de problemen met mijn tijd kom als ik 1 uur per dag aan het leren van Spaans besteed. Bovendien ligt voor voorlopig mijn toekomst in Granada, een reden te meer om mijn Spaans te verbeteren maar kennelijk ben ik nog steeds niet over mijn weerstand van Spaans leren heen.
Op dit moment probeer ik mijzelf te motiveren door te bedenken hoeveel gemakkelijker het vervolg van de cursus zal zijn als mijn Spaans beter is en wat voor andere cursussen en andere dingen ik zou kunnen doen als ik mijn B2 diploma heb.
Misschien moet ik maar beginnen met het uit de kast halen van de cursus en de map op de tafel neerleggen en kijken wat er gebeurt.
Wonend in Spanje, wetend dat er nog wel het een en ander viel bij te schaven en de wens om het B2-diploma te halen, maakten dat ik mij inschreef bij de L.O.I om toch door te gaan met het verbeteren van mijn Spaans.
Dat had ik beter niet kunnen doen. De weerstand om Spaans te leren was groter dan ik had gedacht. Bovendien leerde ik in die tijd Spaanse Man kennen met als gevolg dat de enige dag die ik had om Spaans te leren in beslag werd genomen door andere dingen ;-) (en een goede reden om het Spaans leren te laten voor wat het was).
Gevolg van het omgaan met Spaanse Man was dat mijn spreekvaardigheid en woordenschat met sprongen vooruit gingen. Met fouten, dat dan weer wel maar dat kon me op dat moment niet veel schelen. Bovendien kwam ik via Spaanse Man met allerlei Spaanse websites in aanraking en interessante boeken en films kwamen op mijn pad (in het Spaans omdat Spaanse Man geen andere taal spreekt).
Heel af en toe keek ik eens naar de cursus Spaans die ik gekocht had en deed een beetje mijn best maar heel veel verder dan hoofdstuk 6 van de 40 hoofdstukken kwam ik niet. In een vlaag van helderheid heb ik wel een avond besteed aan het downloaden van alle geluidsfragmenten zodat ik de cursus in zekere zin af zou kunnen maken zonder toegang tot de beveiligde leeromgeving.
Tijdens mijn cursus patroontekenen en confectie werd ik mij steeds meer bewust van de fouten die ik maak in het Spaans en deed ik steeds bewuster een poging om mijn fouten te corrigeren met wisselend succes. Meer nog dan bij Spaanse Man (maar die was inmiddels aan mijn manier van spreken gewend) leidde mijn Spaanse niveau tot langere discussies dan noodzakelijk zou zijn geweest, nog afgezien van het gebrek aan specifieke woordenschat inzake naaitechnieken. In het Nederlands heb ik geen moeite met woorden als voorpand, achterpand, pijp en dubbele zoominslag maar dat wil nog niet zeggen dat ik dat in het Spaans weet ;-). Gooien we daarbij nog de Spaanse gewoonte om alleen de werkwoordsvorm te gebruiken zonder ik, jij of jullie dus de juiste vervoeging van het werkwoord is cruciaal, dan zijn de voorwaarden voor misverstanden wel aanwezig.
Begin dit jaar ontving ik een email van de L.O.I. met de mededeling dat mijn toegang tot de beveiligde leeromgeving in juni zou verlopen maar dat ik eenmalig met 6 maanden kon verlengen. Eerlijk gezegd dacht ik dat die toegang allang verlopen was dus dit was een meevaller. In combinatie met het feit dat ik een aantal maanden vrij zou zijn, leek het mij geen gek idee om toch weer eens een poging te wagen om mijn Spaans naar een hoger niveau te tillen dus de verlenging aangevraagd. Ik heb nu tot december om mijn cursus af te maken en dat zou op zich te doen moeten zijn. Het enige probleem is dat ik nog steeds niet veel zin heb om mij te storten op het leren van woordjes en grammatica.
Verstandelijk weet ik dat ik niet meer dan 1 uur per dag aan de cursus hoef te besteden en dan kom ik in 3 maanden een heel eind. Het is ook niet zo dat ik in de problemen met mijn tijd kom als ik 1 uur per dag aan het leren van Spaans besteed. Bovendien ligt voor voorlopig mijn toekomst in Granada, een reden te meer om mijn Spaans te verbeteren maar kennelijk ben ik nog steeds niet over mijn weerstand van Spaans leren heen.
Op dit moment probeer ik mijzelf te motiveren door te bedenken hoeveel gemakkelijker het vervolg van de cursus zal zijn als mijn Spaans beter is en wat voor andere cursussen en andere dingen ik zou kunnen doen als ik mijn B2 diploma heb.
Misschien moet ik maar beginnen met het uit de kast halen van de cursus en de map op de tafel neerleggen en kijken wat er gebeurt.
Abonneren op:
Posts (Atom)