De datingsite

Een Spaanse vriendin dacht 2 jaar lang een relatie te hebben terwijl dat waarschijnlijk niet het geval was. Ik had al mijn vraagtekens bij de verhalen die ik van haar hoorde en toen we ontdekten dat deze man nog steeds met zekere regelmaat inlogde op de datingsite waar ze elkaar ontmoet hadden, was voor haar de maat vol en verbrak ze de "relatie". Persoonlijk zou ik het al veel eerder hebben gedaan, maar daarvoor ben ik misschien te Nederlands.
Zoals wel vaker, vinden mannen het niet altijd even leuk als een vrouw hen de deur wijst en deze man was daarop geen uitzondering. De liefdesbetuigingen blijven binnenstromen.

Waarop het vriendelijke verzoek kwam of ik mij wilde inschrijven op deze gratis datingsite en te kijken of ik informatie van deze man los kon peuteren. Niet al te hard bij nadenkend wat dat precies in zou houden en ziend dat mijn vriendin er echt slecht aan toe was, heb ik mij ingeschreven. Binnen een uur hadden 15 mannen mij een berichtje gestuurd terwijl ik nog niet eens een foto had geplaatst.
Dat is nu zo'n 3 weken geleden en er hebben meer dan 100 mannen aangegeven dat ze mij beter willen leren kennen.

De ontvangen berichten variëren van alleen "Hola" tot "Ik heb een open huwelijk, heb je zin in sex". Maar er zijn ook originelere openingen. Zeker in de periode dat ik mijn zeekoe als profielfoto had geplaatst (die vervolgens elke keer werd verwijderd omdat hij niet aan de eisen voldeed). Op zoek naar de man van mijn vriendin is het natuurlijk wel erg onaardig om berichtjes te negeren, dus van het een komt het ander.
Inmiddels ben ik 4x uit geweest en leer ik Spaanse woorden die waarschijnlijk niet echt voor dagelijks gebruik geschikt zijn. En omdat de Spaanse man erg hard zijn best moet doen om een vrouw van zijn goede bedoelingen te overtuigen, pakken ze ook vol uit. Bovendien willen ze allemaal aan die Nederlandse laten zien hoe mooi en leuk Granada wel niet is.

Zo ben ik al een avond achter op een motor meegenomen naar een fantastisch uitzichtpunt, een ritje door de Albaicin (de oude Moorse wijk) en daarna naar de film. Een andere man heeft mij als gids lopend meegenomen naar de Albaicin en vervolgens naar een restaurant om (iets minder geslaagd) gefrituurde vogeltjes te eten. En soms is het gewoon op een terrasje zitten met wat drinken en tapas.

Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik met volle teugen aan het genieten ben, hoewel ik het ook ingewikkeld vind om in de overvloed aan reacties te bepalen waar wel en waar niet op te reageren. Soms filtert het zich ook vanzelf wel uit. Dan stuur je 3 berichtjes heen en weer en dat is het dan. Tot op heden heb ik de man van mijn vriendin nog niet ontdekt en ik denk dat ik voor voorlopig de zoektocht even op ga geven. Met 2 mannen (van de 4) heb ik nog contact. Van de overige 2 liet 1 weten dat hij iemand had ontdekt die beter bij hem paste (wat ook beter was omdat deze man vooral iemand zocht om niet alleen te hoeven zijn) en de andere bleek (ontdekte ik vanmorgen) nog in een relatie te zitten. In dat geval lijkt het mij niet netjes om op een datingsite contact te zoeken met anderen.
Met de overgebleven mannen ga ik eerst maar eens uitzoeken wat de mogelijkheden zijn voordat ik weer nieuwe aan mijn lijstje toe ga voegen. 2 is al ingewikkeld genoeg.
De man die mij lopend naar door de Albaicin had meegenomen, neemt mij zondag mee uit wandelen en de andere, met wie ik na mijn koorrepetitie wat ben wezen drinken, hoopt een gaatje te vinden om mij nog een keer te ontmoeten.

En dan zien we wel wat er verder gaat gebeuren. Want ja, ik heb natuurlijk ook nog mijn werk, mijn koor, mijn vriendinnen, mijn cursus mindfulness en het dagelijkse huishouden dus veel tijd heb ik niet ;-).

Even helemaal zat

Op mijn vorige berichtje kwam de vraag hoe het in het nieuwe huisje bevalt en op dit moment kan ik daar niet zo 1-2-3 een antwoord opgeven.

In augustus voelde ik mij grieperig, 1 dag thuis gebleven en het briefje van de huisarts gehaald. Geen van beiden hadden we reden om aan te nemen dat het meer of iets anders zou zijn dan een verkoudheid. Vooral niet omdat verkouden zijn aan het einde van augustus hier heel normaal is.
Na zo'n 6 weken op en af met de verkoudheid bereikte ik het punt dat ik het zat was. Mijn stem was bijna verdwenen en op deze manier was het maar de vraag of ik in staat zou zijn om mee te doen met het concert van 31 oktober. Nieuw bezoek aan huisarts, oké waarschijnlijk was het geen verkoudheid geweest maar een allergie (heersen ook in augustus/september) in combinatie met een enorme hoeveelheid stof vanwege werkzaamheden in mijn vorige woonblok. Tijd voor Spaanse maatregelen waarvan het altijd maar de vraag is of de remedie niet erger is dan de kwaal.
Vitamine A-pillen voor mijn keel, een ontstekingsremmer en een anti-allergiemiddel en ik voel me nog ellendiger dan daarvoor. Nee, niet helemaal waar, de keelpijn is verdwenen maar is nu wel vervangen door een constant droog gevoel in mijn mond. Zeker omdat de dosering/samenstelling van medicijnen veel hoger is dan gewend in Nederland en omdat ik in Nederland amper medicijnen gebruikte, ben ik hier kennelijk behoorlijk gevoelig voor de bijwerkingen die op kunnen treden.
Nieuw bezoek aan de huisarts en de mededeling dat ik niet met de medicijnen mag stoppen en de kuur af moet maken. Dat houdt voor de vitamine en de ontstekingsremmer in dat ik nog 5 dagen moet afzien en voor het anti-allergiemiddel nog 15. Nu vooral hopen dat de bijwerkingen door de ontstekingsremmer worden veroorzaakt maar ik heb er een hard hoofd in. Eén van de bijwerkingen is een wijziging van humeur en ik moet eerlijk toegeven dat ik een humeur heb om op te schieten.

Daar tellen we dus een verhuizing bij op en de problemen om op zijn Spaans het grote meubel met naaimachine weer uit mijn huis te krijgen. Leuk om cadeau te krijgen maar als je gaat verhuizen en je huis zo op moet leveren als dat je er ingetrokken bent, dan heb je ineens een probleem. Maar goed, gisteren heeft een collega de naaimachine uit het meubel verwijderd en het meubel meegenomen. Ik moet nu alleen nog de naaimachine 2 verdiepingen naar beneden brengen en in de straat achterlaten. En dat na 2 weken toezeggingen van een liefdadigheidsinstelling dat ze me zullen bellen om het op te laten halen en het vervolgens niet doen.
Verder is alles over en het oude huis is schoon. Nu alleen nog een afspraak om de sleutels in te leveren en dat is het dan.

Ondertussen ben ik bezig met de enorme bureaucratische papierwinkel om niet alleen mijn adreswijziging in Spanje maar ook in Nederland door te geven. Met name de belastingdienst is vanuit het buitenland niet bereikbaar maar waarschijnlijk moeten er ook nog pensioenfondsen geïnformeerd worden. De Nederlandse banken zijn ook niet erg toeschietelijk en ik ben vandaag begonnen met een lijst van Spaanse instanties die ook mijn adreswijziging moeten hebben. Het zal mij benieuwen hoeveel post er in de komende periode kwijt gaat raken.

Persoonlijk vind ik dat al wel genoeg maar we zijn er nog niet. Ik werk voor een multinational en ergens in het hoofdkantoor is besloten om de werkstructuur wereldwijd te veranderen. Gecombineerd met een afdelingschef die zijn baan niet aan zijn communicatieve vaardigheden heeft te danken, is dat een recept voor chaos en onduidelijkheid. Ik ben nu al 3x van bureau veranderd in 2 weken, ik moet training ontvangen voor andere klanten en ik moet training geven aan andere Nederlanders over mijn klant. Daarbij is besloten dat vanwege de wijzigingen, mijn back-up die het bedrijf heeft verlaten, niet vervangen gaat worden dus mijn werk is toegenomen. Elke dag is weer een verrassing wat er nu weer gaat gebeuren of wat al had moeten gebeuren. Zeker in combinatie met de bijwerkingen een licht explosieve situatie. 

Kortom, ik ben het even helemaal zat ;-). Maar zodra ik een realistischer beeld van het wonen in mijn nieuwe huisje kan geven, dan zal ik het doen.