Hoewel op dit moment nog weinig concreet, ben ik toch bezig met een vertrek uit Spanje. Van de week heb ik een paar chats gewisseld met Coach en op zijn vraag waarom Spanje het niet is, was het eerste antwoord dat in mij opkwam te katholiek en religieus. En nu op de Spaanse televisie de serie Carlos Rey-Emperador (zijn zoon was Filips II die Alva op ons dak stuurde) wordt uitgezonden begin ik steeds meer te snappen waarom wij, Nederlanders, de 80-jarige oorlog zijn begonnen.
Daarnaast heb ik mijn week wel vol met 40 uur (of meer) werken, 2 uur Spaanse les, 4 uur Engelse les en 3 uur koor. Daarbij vergeet ik voor het gemak nog de huishoudelijke taken, het bijbehorende huiswerk en af en toe iets leuks voor mijzelf doen.
Waar ik dus niet op zit te wachten is om mijn leven nog ingewikkelder te maken en laat dat nu net zijn wat ik gedaan heb.
Vorige week ontving ik een chat van mijn lerares die ik volledig verkeerd begrepen heb. Zij was niet volledig en ik heb een werkwoord niet goed verwerkt. Hierdoor kreeg ik de indruk dat een aardige man die zij tijdens padel had ontmoet (een combinatie tussen tennis en squash) met haar uit wilde. Ik vraag naar zijn leeftijd en krijg als antwoord rond de 40. Oké, stuur hem maar een bericht dat hij veel te oud voor jou is maar dat je een Nederlandse leerlinge hebt die in staat is, hoewel met fouten, zich in het Spaans uit te drukken en die wel de juiste leeftijd heeft. Laten we eens kijken wat er gaat gebeuren.
Mijn lerares heeft lef, dus die stuurt een bericht met als gevolg dat er nu in Granada een Spaanse man rondloopt die mij wil leren kennen ;-). Voor volgende week zondag staat er een ontmoeting gepland. Mijn lerares, Spaanse man en nog minimaal 2 anderen gaan padel spelen terwijl ik als toeschouwer aanwezig ben en daarna gaan we met z'n drieën wat drinken/tapear. Spaanse man heeft ook al om mijn telefoonnummer gevraagd maar dat krijgt hij niet eerder dan dat ik hem in levende lijve gezien heb (als hij het dan nog wil hebben).
En nu ben ik heel zenuwachtig en onzeker. Mijn lerares chat regelmatig met hem en ik hoor alleen maar positieve berichten. Ik heb een foto gezien en hij ziet er ook nog eens goed uit. Ik kan me niet indenken dat iemand zo perfect kan zijn. En waar ik een tijdje geleden nog schreef dat een nieuwe relatie voor mij niet zo nodig hoefde, zit ik nu toch stiekem de bedenken hoe het zou zijn als er een klik zou zijn met alle vragen die daar aan vast zitten. Met name of mijn Spaans van voldoende niveau is om een gelijkwaardige relatie aan te gaan en of de cultuurverschillen niet te groot zullen zijn.Aan de andere kant zal de wereld ook niet vergaan als er geen klik is. Dan kan ik weer een ervaring/avontuur aan mijn leven toevoegen en zullen dingen weer een stuk duidelijker zijn.
En misschien is het voor Spaanse man ook beter als er geen klik is ;-). De mannen op het koor kwamen erachter dat er iets speelde en bij gebrek aan een vader hebben zij besloten dat ik "beschermd" moet worden dus er staan zo'n 20 mannen klaar om hem aan een streng onderzoek te onderwerpen voordat hij met mij uit mag. Lief bedoeld en ik zie het als een teken dat ik geaccepteerd ben in het koor. Maar ik zal ze, indien nodig, duidelijk maken dat ik als Nederlandse uitstekend in staat ben mijn eigen beslissingen te nemen.
Ik zou alleen willen dat ik de chat van mijn lerares niet verkeerd begrepen had zodat ik gewoon rustig door kon met mijn leven en dat het nu al volgende week zondag was zodat ik meer duidelijkheid heb.
zaterdag 21 november 2015
woensdag 11 november 2015
Requiem, requiem en nog eens requiem
Mijn Spaans is inmiddels van voldoende niveau dat ik bij het koor op de juiste tijd op de juiste plek ben en de instructies van de dirigent worden in het Spaans op mijn muziek gezet. Dat gaat sneller dan vertalen. Tot groot vermaak van de overige alten in het koor blijf ik wel hardnekkig in het Nederlands tellen omdat ik getallen in het Spaans nog steeds moeilijk vind. Voor de rest kom ik een eind in grote lijnen en is het vragen en veel geduld van de anderen als het op de details aankomt.
Met het koor doen we dus mee aan een project maar het hoe, wat en waarom wij aan dit project meedoen is mij niet geheel duidelijk. Na afgelopen weekend is het in ieder geval duidelijk dat het met jonge muzikanten is. Ik moet nog ontdekken waar die vandaag komen, conservatorium of elders. Samen met deze jonge muzikanten gaan we komend weekend 2 concerten geven, 1 in Granada en 1 in Illora.
Op het programma staan 3 stukken waaronder het requiem van Johan Michael Haydn. Omdat het handig is om voor het concert in ieder geval een paar keer gezamenlijk gerepeteerd te hebben, stond dat voor afgelopen weekend op de planning. Zaterdag van 16.00 tot 22.00 en zondag van 10.00 tot 14.00. Na dit weekend ben ik er niet zeker van of de toeschouwers iets anders dan het orkest zullen horen maar het orkest zal dat zeker goed maken in enthousiasme :-). Maandag, of na afloop van het concert, zal ik het wel horen want een aantal mensen van mijn werk kregen in de gaten dat ik mee zou doen aan een concert en wilden mij wel eens bekijken (wat dan voor mij weer niet zo nodig hoeft).
Als gevolg van dit weekend zit mijn hoofd nu vol met het requiem. Zelfs nu ik mij concentreer op het schrijven van dit stukje spoken flarden muziek door mijn hoofd. Ik ben daar niet echt gelukkig mee (hoewel het wel een mooi stuk is) omdat het mij niet lukt om de boel uit te schakelen. Volgens mijn collega's loop ik zelfs ineens met mijn arm te zwaaien, waarschijnlijk omdat de muziek in mijn hoofd dat toepasselijk vindt. En weer in slaap vallen kan ik op dit moment ook wel op mijn buik schrijven.
Volgende week woensdag beginnen we/gaan we verder met de kerstmuziek. Ik hoop dat ik dan het requiem met mooie herinneringen achter mij en uit mijn hoofd kan laten om dat te vervangen door de Spaanse stille nacht en de Latijnse komt allen te samen.
Ik voeg 2 video's toe. 1 van het requiem en 1 van preghiere semplice. Dat is het tweede stuk wat we gaan doen. Deze video is opgenomen tijdens een project in juli. Het koor wat het stuk uitvoert is een samenvoeging van alle deelnemende koren aan dat project. Omdat we nu een orkest tot onze beschikking hebben, voeren we nu de orkestversie uit. Ik moet eerlijk toegeven dat die stukken mooier is dan de versie met orgel maar daar is (nog) geen video van.
Met het koor doen we dus mee aan een project maar het hoe, wat en waarom wij aan dit project meedoen is mij niet geheel duidelijk. Na afgelopen weekend is het in ieder geval duidelijk dat het met jonge muzikanten is. Ik moet nog ontdekken waar die vandaag komen, conservatorium of elders. Samen met deze jonge muzikanten gaan we komend weekend 2 concerten geven, 1 in Granada en 1 in Illora.
Op het programma staan 3 stukken waaronder het requiem van Johan Michael Haydn. Omdat het handig is om voor het concert in ieder geval een paar keer gezamenlijk gerepeteerd te hebben, stond dat voor afgelopen weekend op de planning. Zaterdag van 16.00 tot 22.00 en zondag van 10.00 tot 14.00. Na dit weekend ben ik er niet zeker van of de toeschouwers iets anders dan het orkest zullen horen maar het orkest zal dat zeker goed maken in enthousiasme :-). Maandag, of na afloop van het concert, zal ik het wel horen want een aantal mensen van mijn werk kregen in de gaten dat ik mee zou doen aan een concert en wilden mij wel eens bekijken (wat dan voor mij weer niet zo nodig hoeft).
Als gevolg van dit weekend zit mijn hoofd nu vol met het requiem. Zelfs nu ik mij concentreer op het schrijven van dit stukje spoken flarden muziek door mijn hoofd. Ik ben daar niet echt gelukkig mee (hoewel het wel een mooi stuk is) omdat het mij niet lukt om de boel uit te schakelen. Volgens mijn collega's loop ik zelfs ineens met mijn arm te zwaaien, waarschijnlijk omdat de muziek in mijn hoofd dat toepasselijk vindt. En weer in slaap vallen kan ik op dit moment ook wel op mijn buik schrijven.
Volgende week woensdag beginnen we/gaan we verder met de kerstmuziek. Ik hoop dat ik dan het requiem met mooie herinneringen achter mij en uit mijn hoofd kan laten om dat te vervangen door de Spaanse stille nacht en de Latijnse komt allen te samen.
Ik voeg 2 video's toe. 1 van het requiem en 1 van preghiere semplice. Dat is het tweede stuk wat we gaan doen. Deze video is opgenomen tijdens een project in juli. Het koor wat het stuk uitvoert is een samenvoeging van alle deelnemende koren aan dat project. Omdat we nu een orkest tot onze beschikking hebben, voeren we nu de orkestversie uit. Ik moet eerlijk toegeven dat die stukken mooier is dan de versie met orgel maar daar is (nog) geen video van.
zaterdag 7 november 2015
Geduld
Ik moet heel eerlijk toegeven dat geduld niet een van mijn goede eigenschappen is.
Mijn verblijf in Spanje heeft zijn langste tijd gehad en hoewel ik weet dat op het juiste moment de mogelijkheid om Spanje te verlaten zich aan zal dienen, wil ik liever vandaag dan morgen weten hoe, wat en wanneer. En omdat ik graag iets van controle over mijn leven wil hebben en geduldig afwachten niet in mijn aard zit, leef ik mijn frustraties uit in computerspelletjes en chocolade. Geen van beiden erg gezond maar van het eerste kom ik in ieder geval niet aan :-).
Als gevolg hiervan blijven een hoop dingen liggen, waaronder iets op mijn blog schrijven. Dat is in dit geval nog eens extra dom omdat ik weet dat ik al schrijvend mijn gedachten beter op een rij krijg dan wanneer ik een computerspelletje speel.
Met mijn verstand weet ik het allemaal wel. Op het juiste moment dient zich de kans aan en die zal ik dan ook met beide handen aangrijpen. In de tussentijd ga ik door met de dingen waar ik mee bezig ben, zoals Spaanse en Engelse les. Het is niet verkeerd om een paar talen te beheersen en misschien ga ik het nodig hebben voor mijn nieuwe avontuur. In de schaarse vrije tijd die na werk en taallessen overblijft, probeer ik iets van huishouding te doen (ook geen goede eigenschap) en de muziek voor het koor voor te bereiden.
Helaas ben ik niet in staat om bovenstaande ook daadwerkelijk in de praktijk uit te voeren.
Voor zover mogelijk ben ik, op niet al te praktische wijze, bezig met een mogelijk vertrek.
Zo heb ik besloten om geen geld uit te geven aan een nieuw boodschappenkarretje nadat mijn vorige het begeven heeft. Als gevolg daarvan verdeel ik mijn wekelijkse boodschappen over meerdere dagen en meerdere supermarkten. Om daardoor te ontdekken dat ik meer dan een jaar elke keer naar het andere einde van de centrum ging als ik iets van de chino nodig had terwijl er in de buurt een chino blijkt te zitten die vele malen groter is dan degene waar ik altijd heen ga.
Verder ben ik nog steeds met mijzelf in discussie of ik kruiden ga vervangen als ze op zijn en ben ik overgestapt op kleinere verpakkingseenheden voor zaken zoals shampoo en douchegel. Des te minder spullen hier, des te gemakkelijker het gaat worden om alles naar een ander land te verhuizen.
Mijn plan was om alle kleine gebreken in mijn huis te laten voor wat ze zijn maar nu het deurtje van de wasmachine het heeft begeven denk ik dat ik toch maar een email naar mijn huisbaas ga sturen. Een afvoer in de badkamer die lekt is voor mij geen probleem, kortsluiting in de lamp in de woonkeuken wordt al iets vervelender maar geen wasmachine is een grens.
En voordat nu iedereen in paniek raakt, over het algemeen leef ik mijn leven hier heel tevreden. Hoewel ik steeds meer moeite heb met hoe het bedrijf met ons als medewerkers omgaat, ga ik nog steeds met plezier naar het werk. Ik heb af en toe een verschil van mening met mijn lerares Spaans maar ik maak nog steeds vorderingen en in mijn groepje voor Engelse les heb ik mijn draai nu ook wel gevonden. Het koor is op dit moment een beetje veel maar er staan wel leuke projecten op stapel en ook hier heb ik op mijn manier mijn plekje gevonden en veroverd. Het enige wat jammer is in dit hele verhaal is dat het in Spanje is.
Mijn verblijf in Spanje heeft zijn langste tijd gehad en hoewel ik weet dat op het juiste moment de mogelijkheid om Spanje te verlaten zich aan zal dienen, wil ik liever vandaag dan morgen weten hoe, wat en wanneer. En omdat ik graag iets van controle over mijn leven wil hebben en geduldig afwachten niet in mijn aard zit, leef ik mijn frustraties uit in computerspelletjes en chocolade. Geen van beiden erg gezond maar van het eerste kom ik in ieder geval niet aan :-).
Als gevolg hiervan blijven een hoop dingen liggen, waaronder iets op mijn blog schrijven. Dat is in dit geval nog eens extra dom omdat ik weet dat ik al schrijvend mijn gedachten beter op een rij krijg dan wanneer ik een computerspelletje speel.
Met mijn verstand weet ik het allemaal wel. Op het juiste moment dient zich de kans aan en die zal ik dan ook met beide handen aangrijpen. In de tussentijd ga ik door met de dingen waar ik mee bezig ben, zoals Spaanse en Engelse les. Het is niet verkeerd om een paar talen te beheersen en misschien ga ik het nodig hebben voor mijn nieuwe avontuur. In de schaarse vrije tijd die na werk en taallessen overblijft, probeer ik iets van huishouding te doen (ook geen goede eigenschap) en de muziek voor het koor voor te bereiden.
Helaas ben ik niet in staat om bovenstaande ook daadwerkelijk in de praktijk uit te voeren.
Voor zover mogelijk ben ik, op niet al te praktische wijze, bezig met een mogelijk vertrek.
Zo heb ik besloten om geen geld uit te geven aan een nieuw boodschappenkarretje nadat mijn vorige het begeven heeft. Als gevolg daarvan verdeel ik mijn wekelijkse boodschappen over meerdere dagen en meerdere supermarkten. Om daardoor te ontdekken dat ik meer dan een jaar elke keer naar het andere einde van de centrum ging als ik iets van de chino nodig had terwijl er in de buurt een chino blijkt te zitten die vele malen groter is dan degene waar ik altijd heen ga.
Verder ben ik nog steeds met mijzelf in discussie of ik kruiden ga vervangen als ze op zijn en ben ik overgestapt op kleinere verpakkingseenheden voor zaken zoals shampoo en douchegel. Des te minder spullen hier, des te gemakkelijker het gaat worden om alles naar een ander land te verhuizen.
Mijn plan was om alle kleine gebreken in mijn huis te laten voor wat ze zijn maar nu het deurtje van de wasmachine het heeft begeven denk ik dat ik toch maar een email naar mijn huisbaas ga sturen. Een afvoer in de badkamer die lekt is voor mij geen probleem, kortsluiting in de lamp in de woonkeuken wordt al iets vervelender maar geen wasmachine is een grens.
En voordat nu iedereen in paniek raakt, over het algemeen leef ik mijn leven hier heel tevreden. Hoewel ik steeds meer moeite heb met hoe het bedrijf met ons als medewerkers omgaat, ga ik nog steeds met plezier naar het werk. Ik heb af en toe een verschil van mening met mijn lerares Spaans maar ik maak nog steeds vorderingen en in mijn groepje voor Engelse les heb ik mijn draai nu ook wel gevonden. Het koor is op dit moment een beetje veel maar er staan wel leuke projecten op stapel en ook hier heb ik op mijn manier mijn plekje gevonden en veroverd. Het enige wat jammer is in dit hele verhaal is dat het in Spanje is.
Abonneren op:
Posts (Atom)