Sinds 3 weken hebben we noodtoestand in Spanje en gisteren hebben ze dit met nog eens 2 weken verlengd (dat wil zeggen als het parlement het goedkeurt) tot 26 april. Omdat 1 mei een feestdag is en in een weekend valt, wordt er al gesuggereerd dat de noodtoestand nog eens verlengd gaat worden.
Ik ben nog steeds bezig om het exacte verschil te ontdekken tussen lock down en noodtoestand en voor nu denk ik dat het vooral te maken heeft met de inzet van het leger, de mogelijkheid om fondsen vrij te maken en om middelen op te eisen van de privé gezondheidszorg.
We mogen officieel het huis niet meer uit, tenzij het is om boodschappen te doen, de hond uit te laten (als je die hebt) of om naar het ziekenhuis te gaan (maar dat dan alleen als je het coronavirus in erge vorm hebt). Voor de rest moet je binnen blijven en vooral geen andere ziektes ontwikkelen, je been breken of wat dan ook want je wordt niet geholpen.
De controles worden steeds strenger (de ex van Vriend kreeg een boete van € 600,00 omdat ze 500m van huis haar hond uitliet). Ondanks dat heb ik tot nu toe elk weekend het risico gelopen om het weekend bij Vriend door te brengen. Op zaterdag ga ik na het boodschappen doen naar Vriend want dan heb ik een "reden" om buiten mijn huis te zijn maar om op zondag terug te keren naar mijn huis ligt moeilijker.
Vrijdag kwam ik erachter dat Vriend zich niet heel er aan de regels houdt en dat hij nog regelmatig bij vrienden over de vloer komt en bij de buren wat gaat drinken. Ik snap dat het niet eenvoudig is om 24 uur per dag alleen te zijn totdat ik mogelijkheid heb om hem een tijdje gezelschap te houden maar deze regels zijn er niet voor niets.
Volgens de statistieken staat van de westerse landen inmiddels op de tweede plaats met aantal geïnfecteerden dus iets van voorzichtigheid is wel geboden.
Nu weet ik ook dat er geen eenduidige manier van meten is. Het ene land telt alleen de mensen die overleden zijn in het ziekenhuis terwijl het andere land ook de mensen telt die thuis zijn overleden. Dus in hoeverre deze statistieken te vertrouwen zijn, weet ik ook niet. Maar de quarantaine is niet voor niets opgelegd.
Uiteindelijk ben ik gisteren wel naar het huis van vriend gegaan om petroleum voor mijn petroleumkachel uit te sparen. Het is kouder dan normaal in deze tijd van het jaar en nu ik de hele dag thuis ben, verstook ik meer petroleum dan normaal. Op dit moment heb ik nog zo'n 8 liter wat waarschijnlijk net iets meer dan 1 week warmte zal geven.
Een vriendin heeft voor mij op internet gekeken en de meeste winkels hebben niet meer en de rest wordt voor woekerprijzen verkocht (2,5 x de normale prijs).
Ik heb Vriend echter wel gezegd dat als ik merk dat hij nog een keer de regels overtreedt, ik niet eerder meer bij hem kom totdat de quarantaine is opgeheven. Ik hoop dat dit helpt ;-)
En ikelf?
Nadat ik mijn laatste bericht heb geschreven, heb ik geprobeerd mijn werk te combineren met een cursus Spaans voor 2 avonden per week, 1x per week fysio-training en een wijziging in functie op het werk wat gepaard ging met een nieuwe klant om voor te werken (en dat is niet de gemakkelijkste klant). Er gingen collega's weg die niet vervangen werden waardoor de werkdruk omhoog ging.
Als gevolg van dit alles zei mijn lichaam rond kerst dat het op was en heb ik mij op 8 januari ziek moeten melden.
Na een maand zonder stress en middelen om beter te slapen voelde ik mij stukken beter, hoewel nog steeds zonder veel energie. Dat was het moment waarop de strijd met mijn huisarts begon. Omdat uit de onderzoeken geen afwijkingen werden gevonden (nee, want ik heb medicijnen die daarvoor zorgen maar ik zou het wel fijn vinden te weten wat de oorzaak is), is zij van mening dat er geen probleem is. Als ik alle medicijnen laat staan zodat de afwijkingen weer zichtbaar worden, dan is er geen enkel probleem om verder te onderzoeken. Daar kom ik dus niet veel verder mee.
Via de soort van Spaanse bedrijfsarts en de privé ziektekostenverzekering van het werk ben ik ook in behandeling bij een privé arts maar daar zijn alle onderzoeken en behandelingen tot nader order uitgesteld vanwege het coronavirus,
Het is duidelijk dat er iets niet goed zit in mijn maag en ingewanden maar wat het precies is en of het te behandelen valt, zal voor voorlopig nog onduidelijk blijven. Ik hoop in september meer te weten.
In Spanje heb je niet zoals in Nederland een re-integratieplan als je langdurig ziek bent. Je bent of 100% ziek of 100% beter. Op 17 maart moest beslist worden of ik nog eens 4 weken langer ziek moest blijven of dat ik mij beter zou melden.
Omdat we vanaf dat moment al vanuit huis moesten werken, hoewel het nog geen noodtoestand was, heb ik maar besloten om mij beter te melden. Om van niks naar 40 uur per week te werken is niet gemakkelijk maar vanuit huis, zonder reistijd maakt het in ieder geval gemakkelijker.
Hoewel het zwaar is en mijn dagen erg kort zijn (ik ga vroeg slapen om genoeg energie te hebben voor de dag erna) ben ik met deze quarantaine blij dat ik werk. Het maakt dat ik een ritme heb en iets te doen, wat niet verkeerd is. Maar op deze manier nog eens 20 dagen of meer verder te moeten is niet echt iets waar ik naar uitkijk.
zondag 5 april 2020
zaterdag 14 september 2019
Voorlopig laatste bericht
Een tijd lang heb ik gedacht dat het na verloop van tijd wel beter zou gaan met mijn energieniveau en dat ik dan voldoende energie zou hebben om alles te doen wat ik moet en wil doen.
Mijn huisarts schreef me een glutenvrij dieet voor wat mijn hoofd in ieder geval helderder maakt en daardoor mijn productiviteit verhoogt maar het blijft sappelen.
Het hebben van pernicieuze anemie, in combinatie met de naderende menopauze, het mogelijk hebben van artrose en 40 uur per week werken in een omgeving die constant aan verandering onderhevig is, maakt dat ik, voor voorlopig, prioriteiten moet stellen.
Het bijhouden van mijn blog is al een tijd lang sluitpost van mijn energievoorraad en samen met mijn coach heb ik de principes van time management toegepast op mijn energieniveau en op alles wat ik moet en wil doen. En hoewel het een moeilijke beslissing was (er valt nog meer dan genoeg te schrijven over alle dingen waar ik in Spanje mij nog steeds over loop te verbazen), heb ik besloten mijn blog voorlopig aan de kant te zetten.
Ik hoop dat ik, zodra ik definitief in de menopauze zit, de artrose gediagnosticeerd en onder controle is (of wat de uitkomst van de onderzoeken zal zijn) en ik het juiste ritme om mijn energie te doseren onder de knie heb, mijn blog weer op kan pakken.
Tot die tijd wil ik iedereen bedanken voor alle lieve en positieve berichten die ik in de afgelopen jaren heb mogen ontvangen.
Mijn huisarts schreef me een glutenvrij dieet voor wat mijn hoofd in ieder geval helderder maakt en daardoor mijn productiviteit verhoogt maar het blijft sappelen.
Het hebben van pernicieuze anemie, in combinatie met de naderende menopauze, het mogelijk hebben van artrose en 40 uur per week werken in een omgeving die constant aan verandering onderhevig is, maakt dat ik, voor voorlopig, prioriteiten moet stellen.
Het bijhouden van mijn blog is al een tijd lang sluitpost van mijn energievoorraad en samen met mijn coach heb ik de principes van time management toegepast op mijn energieniveau en op alles wat ik moet en wil doen. En hoewel het een moeilijke beslissing was (er valt nog meer dan genoeg te schrijven over alle dingen waar ik in Spanje mij nog steeds over loop te verbazen), heb ik besloten mijn blog voorlopig aan de kant te zetten.
Ik hoop dat ik, zodra ik definitief in de menopauze zit, de artrose gediagnosticeerd en onder controle is (of wat de uitkomst van de onderzoeken zal zijn) en ik het juiste ritme om mijn energie te doseren onder de knie heb, mijn blog weer op kan pakken.
Tot die tijd wil ik iedereen bedanken voor alle lieve en positieve berichten die ik in de afgelopen jaren heb mogen ontvangen.
maandag 15 juli 2019
Nog lang niet Spaans ;-)
Vriend werkt al meer dan 30 jaar en dat komt met bepaalde "voordelen", 1 van die voordelen is dat hij voldoende heeft bijgedragen aan sociale lasten dat hij, na de laatste wetswijziging, tot aan zijn pensionering recht heeft op een ww-uitkering (in Spanje hebben ze geen bijstand). Hij is boven de 52 (vandaag net 55 geworden) en heeft de zorg voor een minderjarige. In combinatie met 30 jaar betalen van sociale lasten, voldoende om tot aan zijn pensioen zich geen zorgen te hoeven te maken over het verliezen van zijn ww-uitkering
Niet dat Vriend dat wil, overigens. Het afgelopen jaar is hij braaf elke dag naar school gegaan omdat zijn middelbare school diploma van jaren terug niet de waarde heeft om van beroep te veranderen. Vorige maand hebben we de diploma-uitreiking gehad en nu heeft hij zijn middelbare school op het niveau om verder studeren om een soort van manusje van alles/chauffeur te worden in een ziekenhuis. Dat zal nog een jaar duren voordat hij daar examen voor kan doen.
Ondertussen is hij op zoek naar een baan waarbij hij niet hoeft de rijden. Hij is jaren vrachtwagenchauffeur geweest op de grote internationale ritten met maanden van huis en wil en kan dit niet meer.
Het leek er even op dat hij, via een vriend, een baan gevonden had als nachtportier in een zwembad, maar na 1,5 week werken (7 dagen per week, tot 23:00) kreeg hij last van een buikvirus en toen hij na 4 dagen weer beter was bleken alle beloften op werk ineens niet meer dan loze beloften te zijn geweest. De eigenaar nam niet eens de moeite om op telefoontjes te reageren. Nu schijnt dat in Spanje een vaker voorkomend fenomeen te zijn, ik heb ook vriendinnen hier over gehoord. Ze nemen je aan op "proef" en na 2 of 3 weken laten ze ineens niets meer van zich horen. Het is nog maar de vraag of Vriend betaald zal worden voor de uren die hij in die 1,5 week gewerkt heeft.
In mei had Vriend een afspraak met de ww-instantie. Ja, inderdaad de nieuwe wet is op u van toepassing meneer, hierbij heeft u het document met stempel en al en ik zal ervoor zorgen dat de manager het document zal tekenen. Manager is alleen echter niet aanwezig, komt u over 2 weken terug en dan bevestigen we alles. Zo gezegd, zo gedaan: nee, manager heeft nog steeds niet getekend maar maakt u zich geen zorgen, het is bevestigd dat u hier recht op heeft.
Begin juni krijgt Vriend de ww op zijn rekening geschreven maar niet voor een volledige maand, tot en met 17 mei, het moment waarop zijn nieuwe aanspraak in gaat.
De maand juni gaat voorbij, het is juli en Vriend komt tot de ontdekking dat hij nog steeds zijn ww niet heeft ontvangen. Langs het kantoor, nieuwe afspraak voor vandaag. Ja meneer, we zijn het formulier kwijt geraakt en de manager heeft nog steeds niet getekend (twee maanden zijn inmiddels voorbij), fijn dat u het origineel bij zich heeft, we maken een kopie en geven het aan de manager voor ondertekening. Alleen de manager is vandaag niet aanwezig maar we doen ons best om het geld met terugwerkende kracht vanaf 17 mei op uw rekening te hebben met betaaldatum 17 juli. Komt u woensdag maar weer terug voor de bevestiging van de ondertekening. Omdat het woensdag 17 juli is, is het nu al duidelijk dat betaling op 17 juli niet gaat lukken en dat het met een beetje mazzel op 17 augustus zal zijn.
Dat Vriend daardoor de hypotheek niet kan betalen met boetes en dergelijke doet er niet toe en iets van excuses voor de gemaakte fouten zit er ook niet in.
Ik dacht dat ik mij inmiddels voldoende aan de Spaanse bureaucratie had aangepast maar af en toe is het zo onmenselijk dat ik alleen maar woede kan voelen over zoveel incompetentie. En dat ik daar zo boos over kan worden, is een teken dat ik bij lange na nog niet verspaansd ben.
Niet dat Vriend dat wil, overigens. Het afgelopen jaar is hij braaf elke dag naar school gegaan omdat zijn middelbare school diploma van jaren terug niet de waarde heeft om van beroep te veranderen. Vorige maand hebben we de diploma-uitreiking gehad en nu heeft hij zijn middelbare school op het niveau om verder studeren om een soort van manusje van alles/chauffeur te worden in een ziekenhuis. Dat zal nog een jaar duren voordat hij daar examen voor kan doen.
Ondertussen is hij op zoek naar een baan waarbij hij niet hoeft de rijden. Hij is jaren vrachtwagenchauffeur geweest op de grote internationale ritten met maanden van huis en wil en kan dit niet meer.
Het leek er even op dat hij, via een vriend, een baan gevonden had als nachtportier in een zwembad, maar na 1,5 week werken (7 dagen per week, tot 23:00) kreeg hij last van een buikvirus en toen hij na 4 dagen weer beter was bleken alle beloften op werk ineens niet meer dan loze beloften te zijn geweest. De eigenaar nam niet eens de moeite om op telefoontjes te reageren. Nu schijnt dat in Spanje een vaker voorkomend fenomeen te zijn, ik heb ook vriendinnen hier over gehoord. Ze nemen je aan op "proef" en na 2 of 3 weken laten ze ineens niets meer van zich horen. Het is nog maar de vraag of Vriend betaald zal worden voor de uren die hij in die 1,5 week gewerkt heeft.
In mei had Vriend een afspraak met de ww-instantie. Ja, inderdaad de nieuwe wet is op u van toepassing meneer, hierbij heeft u het document met stempel en al en ik zal ervoor zorgen dat de manager het document zal tekenen. Manager is alleen echter niet aanwezig, komt u over 2 weken terug en dan bevestigen we alles. Zo gezegd, zo gedaan: nee, manager heeft nog steeds niet getekend maar maakt u zich geen zorgen, het is bevestigd dat u hier recht op heeft.
Begin juni krijgt Vriend de ww op zijn rekening geschreven maar niet voor een volledige maand, tot en met 17 mei, het moment waarop zijn nieuwe aanspraak in gaat.
De maand juni gaat voorbij, het is juli en Vriend komt tot de ontdekking dat hij nog steeds zijn ww niet heeft ontvangen. Langs het kantoor, nieuwe afspraak voor vandaag. Ja meneer, we zijn het formulier kwijt geraakt en de manager heeft nog steeds niet getekend (twee maanden zijn inmiddels voorbij), fijn dat u het origineel bij zich heeft, we maken een kopie en geven het aan de manager voor ondertekening. Alleen de manager is vandaag niet aanwezig maar we doen ons best om het geld met terugwerkende kracht vanaf 17 mei op uw rekening te hebben met betaaldatum 17 juli. Komt u woensdag maar weer terug voor de bevestiging van de ondertekening. Omdat het woensdag 17 juli is, is het nu al duidelijk dat betaling op 17 juli niet gaat lukken en dat het met een beetje mazzel op 17 augustus zal zijn.
Dat Vriend daardoor de hypotheek niet kan betalen met boetes en dergelijke doet er niet toe en iets van excuses voor de gemaakte fouten zit er ook niet in.
Ik dacht dat ik mij inmiddels voldoende aan de Spaanse bureaucratie had aangepast maar af en toe is het zo onmenselijk dat ik alleen maar woede kan voelen over zoveel incompetentie. En dat ik daar zo boos over kan worden, is een teken dat ik bij lange na nog niet verspaansd ben.
zondag 30 juni 2019
Weer terug naar school
Ik heb er lang tegenaan lopen hikken maar uiteindelijk heb ik besloten weer naar school te gaan om mijn B2-examen Spaans te gaan halen. Aan 1 kant ben ik blij dat ik weer een poging ga wagen maar aan de andere kant zie ik er als een berg tegenop. Niet zozeer om weer naar school te gaan maar meer omdat het inhoudt dat ik 2 extreem lange dagen ga maken en niet weet of ik daar wel de energie voor heb.
De redenen om weer naar school te gaan hebben vooral een praktische achtergrond.
Als ik ander werk wil vinden wat voldoende redelijk betaald dan is het vloeiend spreken van Spaans een vereiste en hoewel ik mij verstaanbaar kan maken en gesprekken kan voeren, weet ik dat ik dat met fouten doe. Deze fouten moeten gecorrigeerd worden voordat ze zo ingesleten zijn dat ze met heel veel moeite eruit gehamerd moeten worden. Een vriendin ziet het als haar taak mijn Spaans te corrigeren maar dat komt de conversatie niet ten goede ;-). Vriend vindt het schattig als ik fouten maak maar denkt daar anders over als hierdoor misverstanden ontstaan en we daardoor "ruzie" hebben. Hoe dan ook, corrigeren is niet iets wat in zijn "taakomschrijving" staat.
Verder zijn er een aantal cursussen aan de universiteit die ik mij leuk lijken om te doen waarvoor minimaal B2 of zelfs C1 vereist is. En dan kan iedereen wel zeggen dat mijn Spaans goed is, zonder een officieel bewijs in de vorm van een erkend certificaat kom ik niet ver.
Ik ben voor Spaans en Engels 2x naar een taalacademie gegaan en daar werd ik niet heel vrolijk van, hoewel Engels minder slecht was dan Spaans.
Spaans was beginnersniveau en ik wilde sneller dan de groep of ik had de pech dat de groep niet echt geïnteresseerd was. Gevolg was dat ik mijn huiswerk had gedaan en had geoefend en de rest niet waardoor ik het gevoel had dat ik niet erg opschoot.
Engels had het probleem dat mijn niveau hoger was dan de groep waardoor er amper aandacht was voor het verbeteren van mijn Engels wat niet perfect is.
Voor Spaans ging ik vervolgens naar privé lessen, waar ik in 3 jaar een hoop heb geleerd. Alleen was mijn lerares te streng en tegen de tijd dat ik mij daar bewust van werd, gaf het mij zoveel stress dat mijn huiswerk perfect moest zijn dat pogingen om de stress te verminderen niet meer werkten. Ik stopte met de lessen op het moment dat, volgens mijn lerares, alle theorie voor het B2-examen behandeld was.
Geen idee waar mijn hoofd zat maar ik besloot om, direct na het stoppen met de lessen, mij in te schrijven voor een online cursus Spaans B1-B2 om te ontdekken dat ik daar helemaal niet klaar voor was.
Na het leren kennen van Vriend, met een iets grotere motivatie om mijn Spaans te verbeteren en met nog maar een half jaar te gaan om de cursus af te maken, deed ik een poging om iets in te halen maar verder dan hoofdstuk 12 van de 40 ben ik niet gekomen.
Wat ik wel in deze 2 jaar zonder les voor elkaar gekregen heb, is dat ik niet meer bang ben om Spaans te spreken. Met mijn privé-lerares was dat 1 van de grootste struikelblokken.
De vriendin die mijn Spaans steeds loopt te corrigeren, had mij aangeraden om naar dezelfde school te gaan als waar zij Spaans had geleerd. De school staat goed aangeschreven en volgens haar zal ik daar een hoop leuke mensen leren kennen. En beter, het is een publieke school wat enorm in de kosten scheelt en erkenning van het diploma.
Toen ik de school via het internet ontdekt had, bleek de periode van inschrijving al voorbij maar Vriend was zo aardig om namens mij te bellen en er bleek een mogelijkheid om je in te schrijven in geval er open plaatsen waren. De website in de gaten gehouden en zodra de mogelijkheid van inschrijving er was, alles ingevuld.
Op 17 juni moest ik een test van mijn Spaans doen en ze waren verbaasd dat iemand met zo'n hoog niveau aan de test meedeed. Dezelfde dag kreeg ik nog een email dat ik was toegelaten aan het 2e (en laatste) jaar voor B2-niveau.
Vervolgens worstelde ik mij door een hoop papieren heen (want publieke school) om de inschrijving officieel te maken. Morgen moet ik mij met al deze papieren bij de receptie van de school melden en dan hoop ik dat alles in orde is. En, typisch hier in Spanje, alles in het Spaans ;-). Ik zit mij af te vragen hoe de andere buitenlanders die aan deze school Spaans willen leren zich hier mee redden.
Het rooster is 2 dagen per week van 19:00 tot 21:15. Dat houdt in dat ik die dagen om 07:50 mijn huis uitga om dan tegen 22:00 weer thuis te komen. Als we daar nog 1 dag bij op doen dat ik vanaf mijn werk naar fysiotherapie ga en ook laat terug ben, dan is het duidelijk dat het zwaar zal zijn en dan heb ik het nog niet over het huiswerk wat gedaan moet worden.
Ik ga het voor een jaar proberen met de cursussen die ik wil doen en het verbeteren van de communicatie in mijn relatie in mijn achterhoofd en na dat jaar heb ik of mijn examen gehaald of besloten dat het halen van mijn B2 (voor nu) een onmogelijke droom is.
De redenen om weer naar school te gaan hebben vooral een praktische achtergrond.
Als ik ander werk wil vinden wat voldoende redelijk betaald dan is het vloeiend spreken van Spaans een vereiste en hoewel ik mij verstaanbaar kan maken en gesprekken kan voeren, weet ik dat ik dat met fouten doe. Deze fouten moeten gecorrigeerd worden voordat ze zo ingesleten zijn dat ze met heel veel moeite eruit gehamerd moeten worden. Een vriendin ziet het als haar taak mijn Spaans te corrigeren maar dat komt de conversatie niet ten goede ;-). Vriend vindt het schattig als ik fouten maak maar denkt daar anders over als hierdoor misverstanden ontstaan en we daardoor "ruzie" hebben. Hoe dan ook, corrigeren is niet iets wat in zijn "taakomschrijving" staat.
Verder zijn er een aantal cursussen aan de universiteit die ik mij leuk lijken om te doen waarvoor minimaal B2 of zelfs C1 vereist is. En dan kan iedereen wel zeggen dat mijn Spaans goed is, zonder een officieel bewijs in de vorm van een erkend certificaat kom ik niet ver.
Ik ben voor Spaans en Engels 2x naar een taalacademie gegaan en daar werd ik niet heel vrolijk van, hoewel Engels minder slecht was dan Spaans.
Spaans was beginnersniveau en ik wilde sneller dan de groep of ik had de pech dat de groep niet echt geïnteresseerd was. Gevolg was dat ik mijn huiswerk had gedaan en had geoefend en de rest niet waardoor ik het gevoel had dat ik niet erg opschoot.
Engels had het probleem dat mijn niveau hoger was dan de groep waardoor er amper aandacht was voor het verbeteren van mijn Engels wat niet perfect is.
Voor Spaans ging ik vervolgens naar privé lessen, waar ik in 3 jaar een hoop heb geleerd. Alleen was mijn lerares te streng en tegen de tijd dat ik mij daar bewust van werd, gaf het mij zoveel stress dat mijn huiswerk perfect moest zijn dat pogingen om de stress te verminderen niet meer werkten. Ik stopte met de lessen op het moment dat, volgens mijn lerares, alle theorie voor het B2-examen behandeld was.
Geen idee waar mijn hoofd zat maar ik besloot om, direct na het stoppen met de lessen, mij in te schrijven voor een online cursus Spaans B1-B2 om te ontdekken dat ik daar helemaal niet klaar voor was.
Na het leren kennen van Vriend, met een iets grotere motivatie om mijn Spaans te verbeteren en met nog maar een half jaar te gaan om de cursus af te maken, deed ik een poging om iets in te halen maar verder dan hoofdstuk 12 van de 40 ben ik niet gekomen.
Wat ik wel in deze 2 jaar zonder les voor elkaar gekregen heb, is dat ik niet meer bang ben om Spaans te spreken. Met mijn privé-lerares was dat 1 van de grootste struikelblokken.
De vriendin die mijn Spaans steeds loopt te corrigeren, had mij aangeraden om naar dezelfde school te gaan als waar zij Spaans had geleerd. De school staat goed aangeschreven en volgens haar zal ik daar een hoop leuke mensen leren kennen. En beter, het is een publieke school wat enorm in de kosten scheelt en erkenning van het diploma.
Toen ik de school via het internet ontdekt had, bleek de periode van inschrijving al voorbij maar Vriend was zo aardig om namens mij te bellen en er bleek een mogelijkheid om je in te schrijven in geval er open plaatsen waren. De website in de gaten gehouden en zodra de mogelijkheid van inschrijving er was, alles ingevuld.
Op 17 juni moest ik een test van mijn Spaans doen en ze waren verbaasd dat iemand met zo'n hoog niveau aan de test meedeed. Dezelfde dag kreeg ik nog een email dat ik was toegelaten aan het 2e (en laatste) jaar voor B2-niveau.
Vervolgens worstelde ik mij door een hoop papieren heen (want publieke school) om de inschrijving officieel te maken. Morgen moet ik mij met al deze papieren bij de receptie van de school melden en dan hoop ik dat alles in orde is. En, typisch hier in Spanje, alles in het Spaans ;-). Ik zit mij af te vragen hoe de andere buitenlanders die aan deze school Spaans willen leren zich hier mee redden.
Het rooster is 2 dagen per week van 19:00 tot 21:15. Dat houdt in dat ik die dagen om 07:50 mijn huis uitga om dan tegen 22:00 weer thuis te komen. Als we daar nog 1 dag bij op doen dat ik vanaf mijn werk naar fysiotherapie ga en ook laat terug ben, dan is het duidelijk dat het zwaar zal zijn en dan heb ik het nog niet over het huiswerk wat gedaan moet worden.
Ik ga het voor een jaar proberen met de cursussen die ik wil doen en het verbeteren van de communicatie in mijn relatie in mijn achterhoofd en na dat jaar heb ik of mijn examen gehaald of besloten dat het halen van mijn B2 (voor nu) een onmogelijke droom is.
woensdag 22 mei 2019
Oud zijn in Spanje
Ik kreeg een email van een vriend uit Nederland dat ik al 6 weken niks meer van mij had laten horen en of ik nog in leven was. Ja, ik leef nog steeds ;-).
Het was alleen een beetje een gekkenhuis en wegens energiegebrek ben ik blij als ik 's avonds mijn huis binnenval en mij ledig kan houden met het doen van legpuzzels op mijn laptop.
Eind maart begonnen de telefoontjes vanuit dorp bij Madrid waar de familie van Vriend woont. Moeder was slecht. Een halsoverkop bezoek van Vriend naar verzorgingstehuis (hoewel het in mijn ogen de naam verzorgingstehuis niet terecht is, tenminste niet in vergelijking met een verzorgingstehuis in Nederland). Vriend komt terug en ja, het einde voor moeder begint nu toch echt wel in zicht te komen. Moeder is bijna 94, kan niks meer zelf, praat amper meer en herkent ook amper meer de mensen die bij haar op bezoek komen. Er komt een tijd van afscheid nemen.
9 april een telefoontje van Vriend, moeder was naar het ziekenhuis gestuurd door de dokter die aan het verzorgingstehuis verbonden is want ze had koorts en volgens de dokter was ze nog lang niet aan het sterven. Dit is de derde keer dat ik dit meemaak, dat een dokter of de nonnen van het verzorgingstehuis niet willen dat iemand bij hun overlijdt en dus sturen ze die persoon naar het ziekenhuis. In mijn Nederlandse ogen onnodig gesleep met zieke, oude mensen. Ik had nu al medelijden met de moeder van Vriend.
Omdat Zus en Nicht niet 24 uur bij moeder in het ziekenhuis konden zijn was het verzoek gedaan of Vriend niet over kon komen. Vriend kon dat inderdaad regelen en vertrok weer richting dorp bij Madrid.
Ondertussen kregen wij op het werk de mogelijkheid om vanuit huis te werken de week voor Pasen (dat vieren ze hier altijd voor paaszondag en niet zoals bij ons de dag erna). Ik overleggen met Vriend en, in de veronderstelling dat Nicht na bijna 10 maanden samen wel bijgedraaid zou zijn en ik samen met hem in haar huis mocht slapen, op het werk het verzoek ingediend om die week vanuit haar huis te mogen werken. We verkeerden allemaal in de veronderstelling dat het niet lang meer zou duren en dan liever samen zijn in het huis van iemand anders dan met 7 uur reizen afstand.
Vrijdag kwamen we er achter dat dit verkeerd gedacht was. Nicht wil, net als in oktober, niet dat ik in haar huis kom slapen. Met die mededeling kwam Vriend weer terug naar Granada. Opnieuw overleg en uiteindelijk besloten we een hotel te boeken in de plaats waar het ziekenhuis is. Het hotel was buiten het centrum maar met een supermarkt dichtbij en een stadsbus die stopte bij het ziekenhuis.
In principe tot en met woensdag met het idee dat het dan wel afgelopen zou zijn en dat we dan wel weer naar Granada terug konden.
Dat was verkeerd gedacht. Het ziekenhuis (tenminste hier in Spanje) heeft de verplichting mensen beter te maken, ook al zijn ze aan het einde van hun leven. Dus via een infuus werd de uitdroging van amper eten en drinken teniet gedaan, met behulp van Zus werd moeder gedwongen te eten (op zo'n mensonterende manier dat ik nog steeds kwaad wordt als ik er aan denk) en omdat ze geen pijn had, was het geen optie om met morfine het einde te versnellen. Een stapel antibiotica deed de rest.
Gevolg van dit alles was dat moeder "voldoende" opknapte om weer teruggestuurd te worden naar het verzorgingstehuis. Daar heeft ze een week lang in bed gelegen totdat de nonnen vonden dat ze actiever moest zijn en ze haar elke ochtend in kleren en rolstoel hesen en haar hangend in de rolstoel naar de koffieruimte reden. Na het middageten (op dezelfde mensonterende manier naar binnen gestouwd) mocht ze de rest van de dag in haar bed doorbrengen.
Inmiddels is ze weer slecht, voor zover ze "goed" is geweest en ligt ze weer hele dagen in bed en sinds een week heeft ze weer koorts.
Al met al hebben ze het onvermijdelijke met minstens een maand weten te rekken. Het is nu weer wachten op de nonnen totdat die het niet meer aandurven en haar weer naar het ziekenhuis sturen. En dan begint alles weer van voren af aan.
Ik weet dat de kerk in Spanje een dikke vinger in de pap heeft en dat euthanasie niet mogelijk is, maar ik weet zeker dat er zonder euthanasie manieren zijn om met meer menswaardigheid te sterven dan wat ik nu bij de moeder van Vriend zie gebeuren. Het lijkt wel of je in Spanje gewoon niet dood mag gaan en dat dit koste wat kost voorkomen (beter gezegd uitgesteld) moet worden. Als Nederlandse vragen ze mij om mijn mening en ik moet goed uitkijken bij wie ik wat zeg. Indien mogelijk hou ik mij op de vlakte.
Een voordeel is wel dat ik nu bijna alle familieleden van Vriend heb gezien, hoewel het ook duidelijk werd dat er nog heel veel rancune zit vanwege dingen die gebeurd zijn tijdens het overleden van de opa en vader van Vriend. Het zal mij benieuwen of dat allemaal gaat ontploffen als moeder is overleden, wanneer dat dan ook zal zijn.
Maar wat ik zeker weet is dat ik hoop dat tegen de tijd dat mijn tijd gekomen is, en ik nog steeds in Spanje woon, het allemaal wat menselijker en menswaardiger zal zijn dan nu.
Het was alleen een beetje een gekkenhuis en wegens energiegebrek ben ik blij als ik 's avonds mijn huis binnenval en mij ledig kan houden met het doen van legpuzzels op mijn laptop.
Eind maart begonnen de telefoontjes vanuit dorp bij Madrid waar de familie van Vriend woont. Moeder was slecht. Een halsoverkop bezoek van Vriend naar verzorgingstehuis (hoewel het in mijn ogen de naam verzorgingstehuis niet terecht is, tenminste niet in vergelijking met een verzorgingstehuis in Nederland). Vriend komt terug en ja, het einde voor moeder begint nu toch echt wel in zicht te komen. Moeder is bijna 94, kan niks meer zelf, praat amper meer en herkent ook amper meer de mensen die bij haar op bezoek komen. Er komt een tijd van afscheid nemen.
9 april een telefoontje van Vriend, moeder was naar het ziekenhuis gestuurd door de dokter die aan het verzorgingstehuis verbonden is want ze had koorts en volgens de dokter was ze nog lang niet aan het sterven. Dit is de derde keer dat ik dit meemaak, dat een dokter of de nonnen van het verzorgingstehuis niet willen dat iemand bij hun overlijdt en dus sturen ze die persoon naar het ziekenhuis. In mijn Nederlandse ogen onnodig gesleep met zieke, oude mensen. Ik had nu al medelijden met de moeder van Vriend.
Omdat Zus en Nicht niet 24 uur bij moeder in het ziekenhuis konden zijn was het verzoek gedaan of Vriend niet over kon komen. Vriend kon dat inderdaad regelen en vertrok weer richting dorp bij Madrid.
Ondertussen kregen wij op het werk de mogelijkheid om vanuit huis te werken de week voor Pasen (dat vieren ze hier altijd voor paaszondag en niet zoals bij ons de dag erna). Ik overleggen met Vriend en, in de veronderstelling dat Nicht na bijna 10 maanden samen wel bijgedraaid zou zijn en ik samen met hem in haar huis mocht slapen, op het werk het verzoek ingediend om die week vanuit haar huis te mogen werken. We verkeerden allemaal in de veronderstelling dat het niet lang meer zou duren en dan liever samen zijn in het huis van iemand anders dan met 7 uur reizen afstand.
Vrijdag kwamen we er achter dat dit verkeerd gedacht was. Nicht wil, net als in oktober, niet dat ik in haar huis kom slapen. Met die mededeling kwam Vriend weer terug naar Granada. Opnieuw overleg en uiteindelijk besloten we een hotel te boeken in de plaats waar het ziekenhuis is. Het hotel was buiten het centrum maar met een supermarkt dichtbij en een stadsbus die stopte bij het ziekenhuis.
In principe tot en met woensdag met het idee dat het dan wel afgelopen zou zijn en dat we dan wel weer naar Granada terug konden.
Dat was verkeerd gedacht. Het ziekenhuis (tenminste hier in Spanje) heeft de verplichting mensen beter te maken, ook al zijn ze aan het einde van hun leven. Dus via een infuus werd de uitdroging van amper eten en drinken teniet gedaan, met behulp van Zus werd moeder gedwongen te eten (op zo'n mensonterende manier dat ik nog steeds kwaad wordt als ik er aan denk) en omdat ze geen pijn had, was het geen optie om met morfine het einde te versnellen. Een stapel antibiotica deed de rest.
Gevolg van dit alles was dat moeder "voldoende" opknapte om weer teruggestuurd te worden naar het verzorgingstehuis. Daar heeft ze een week lang in bed gelegen totdat de nonnen vonden dat ze actiever moest zijn en ze haar elke ochtend in kleren en rolstoel hesen en haar hangend in de rolstoel naar de koffieruimte reden. Na het middageten (op dezelfde mensonterende manier naar binnen gestouwd) mocht ze de rest van de dag in haar bed doorbrengen.
Inmiddels is ze weer slecht, voor zover ze "goed" is geweest en ligt ze weer hele dagen in bed en sinds een week heeft ze weer koorts.
Al met al hebben ze het onvermijdelijke met minstens een maand weten te rekken. Het is nu weer wachten op de nonnen totdat die het niet meer aandurven en haar weer naar het ziekenhuis sturen. En dan begint alles weer van voren af aan.
Ik weet dat de kerk in Spanje een dikke vinger in de pap heeft en dat euthanasie niet mogelijk is, maar ik weet zeker dat er zonder euthanasie manieren zijn om met meer menswaardigheid te sterven dan wat ik nu bij de moeder van Vriend zie gebeuren. Het lijkt wel of je in Spanje gewoon niet dood mag gaan en dat dit koste wat kost voorkomen (beter gezegd uitgesteld) moet worden. Als Nederlandse vragen ze mij om mijn mening en ik moet goed uitkijken bij wie ik wat zeg. Indien mogelijk hou ik mij op de vlakte.
Een voordeel is wel dat ik nu bijna alle familieleden van Vriend heb gezien, hoewel het ook duidelijk werd dat er nog heel veel rancune zit vanwege dingen die gebeurd zijn tijdens het overleden van de opa en vader van Vriend. Het zal mij benieuwen of dat allemaal gaat ontploffen als moeder is overleden, wanneer dat dan ook zal zijn.
Maar wat ik zeker weet is dat ik hoop dat tegen de tijd dat mijn tijd gekomen is, en ik nog steeds in Spanje woon, het allemaal wat menselijker en menswaardiger zal zijn dan nu.
vrijdag 29 maart 2019
Nood breekt wet
Waar ik in mijn vorige bericht nog aan het klagen was dat het allemaal nog langer zou duren, ging dat in de praktijk anders en wel om een zeer eenvoudige reden.
Dochter van Vriend had kans gezien om voor de 3e keer voor 3 dagen van school gestuurd te worden door overmatig gebruik van het mobieltje. De maandag was een vrije dag wegens bijscholing van de leraren, dinsdag, woensdag en donderdag geen school en dan vrijdag voor 1 dag een rit van 1 uur heen en 1 uur terug dat werd hem niet, kortom een hele week vrij.
Dat was voor mij de druppel. Keuken of geen keuken, schoon of niet schoon, zaterdag ga ik ervoor zorgen dat de koelkast vol is en ik ga hoe dan ook verhuizen. Vanaf zondag slaap ik in mijn nieuwe huis. En ja, dat is nu 2 weken geleden en het is kamperen hoewel sommige dingen inmiddels wel soort van geregeld zijn.
In de keuken heb ik een kookplaat en de gootsteen is ook soort van klaar, soort van in de zin dat hij waterdicht gekit is en ook waterdicht op de afvoer is aangesloten. Wat ik nog moet doen is het overtollige kit verwijderen en de bak schoonmaken.
De levensmiddelen die niet in de koelkast hoeven staan in 2 kratjes in een soort van bijkeuken.
Van het meubel met het aanrecht moeten 2 deurtjes van een handgreep worden voorzien en er moet nog een lade in elkaar gezet worden. Het wacht op het boren van het gat voor de handgreep en dat is helaas iets wat ik mijzelf niet toevertrouw na een dag werken. Dan ben ik toch moe en minder geconcentreerd. Ik zou het jammer vinden dat ik door een boorfout het deurtje zou beschadigen.
De rest van de keukenkastjes staan nog in de verpakking om in elkaar gezet te worden.
De badkamer moet schoongemaakt worden maar alles lijkt het wel te doen. De hoeveelheid schoonmaak werk is zo vreselijk groot dat ik geen idee heb waar te beginnen en dan heb ik van vriendinnen al zo'n 10 uur hulp gehad. Ik wist niet dat een huis wat zo lang leeg stond zo vies en stoffig kon zijn en daar komt dan nog de stof van het schilderwerk en egaliseren van de muren bij.
Uiteindelijk bleek het airbed lek te zijn, dus ik blij dat ik 1 matras met onderbouw gehouden had. Na het vervangen van de beschermende hoes om het matras, een extra molton en dan pas het laken, heeft Vriend bakzeil gehaald en besloten dat hij om een matras niet de kans wil missen om samen met mij te slapen. Ik wist wel dat dit zou gebeuren ;-).
De slaapkamer staat nog half vol met dozen die voornamelijk wachten op het in elkaar zetten van de overgebleven keukenkastjes en een schoonmaakbeurt maar het voldoet.
De woonkamer staat ook nog steeds op de lijst voor schoonmaak maar is minder stoffig dan de slaapkamer. En omdat ik in de middag en avond zon heb, zie ik wel dat het raam smerig is maar het werkt ook als een soort van zonwering. Geen idee of ik veel haast ga hebben om daar wat aan te gaan doen. De bewaarde meubels komen nu goed van pas hoewel er wel reparatie werk verricht moet worden. Op dit moment ontbreken de laden in het wandmeubel want die liggen in onderdelen op het terras en wachten (ja alweer) op de keukenkastjes. Na het in elkaar zetten van de keukenkastjes blijven er schroeven en kleine spijkers over die ik nodig heb voor het repareren van de laden.
Van de kleine tafel sluit het blad niet aan op de onderbouw en de grote tafel is gebouwd volgens het Spaanse systeem van een lang tafelkleed tot op de grond, onder de tafel een verwarmingselement en dan heb je het in de winter lekker warm. Dit houdt in dat, omdat het toch allemaal bedekt is, het niet nodig is om de tafel van mooi materiaal te maken. Verven loont niet dus ik zal aan de slag moeten met iets van bedekking.
Maar al met al gaat het en ik ben blij dat ik een eigen plekje heb. Het enige wat nog een probleem is en waarvan ik hoop dat het snel over gaat, is dat het echt vreselijk koud is in mijn huis. Als de zon schijnt is er geen probleem maar als die er niet is ('s morgens en na 20:00 uur, dan is het echt heel erg koud. Zo erg koud dat ik er 's nachts wakker van word.
Ik weet dat het huis ongeveer 10 maanden leeg heeft gestaan totdat ik er in ben getrokken en dat het waarschijnlijk na de zomer wel beter zal zijn. Maar zo koud had ik niet verwacht.
Inmiddels heb ik mijn petroleumkachel in de slaapkamer gezet en die zet ik een half uur voor het slapen gaan aan. Dan is het warm genoeg om in slaap te vallen en met een vest en sokken overleef ik het net als ik 's nachts naar de wc moet.
Waarschijnlijk zal ik van de zomer wel "klagen" dat het in mijn huis niet uit te houden is.
Nog een lange weg te gaan voordat huis een thuis is maar we komen er wel.
Dochter van Vriend had kans gezien om voor de 3e keer voor 3 dagen van school gestuurd te worden door overmatig gebruik van het mobieltje. De maandag was een vrije dag wegens bijscholing van de leraren, dinsdag, woensdag en donderdag geen school en dan vrijdag voor 1 dag een rit van 1 uur heen en 1 uur terug dat werd hem niet, kortom een hele week vrij.
Dat was voor mij de druppel. Keuken of geen keuken, schoon of niet schoon, zaterdag ga ik ervoor zorgen dat de koelkast vol is en ik ga hoe dan ook verhuizen. Vanaf zondag slaap ik in mijn nieuwe huis. En ja, dat is nu 2 weken geleden en het is kamperen hoewel sommige dingen inmiddels wel soort van geregeld zijn.
In de keuken heb ik een kookplaat en de gootsteen is ook soort van klaar, soort van in de zin dat hij waterdicht gekit is en ook waterdicht op de afvoer is aangesloten. Wat ik nog moet doen is het overtollige kit verwijderen en de bak schoonmaken.
De levensmiddelen die niet in de koelkast hoeven staan in 2 kratjes in een soort van bijkeuken.
Van het meubel met het aanrecht moeten 2 deurtjes van een handgreep worden voorzien en er moet nog een lade in elkaar gezet worden. Het wacht op het boren van het gat voor de handgreep en dat is helaas iets wat ik mijzelf niet toevertrouw na een dag werken. Dan ben ik toch moe en minder geconcentreerd. Ik zou het jammer vinden dat ik door een boorfout het deurtje zou beschadigen.
De rest van de keukenkastjes staan nog in de verpakking om in elkaar gezet te worden.
De badkamer moet schoongemaakt worden maar alles lijkt het wel te doen. De hoeveelheid schoonmaak werk is zo vreselijk groot dat ik geen idee heb waar te beginnen en dan heb ik van vriendinnen al zo'n 10 uur hulp gehad. Ik wist niet dat een huis wat zo lang leeg stond zo vies en stoffig kon zijn en daar komt dan nog de stof van het schilderwerk en egaliseren van de muren bij.
Uiteindelijk bleek het airbed lek te zijn, dus ik blij dat ik 1 matras met onderbouw gehouden had. Na het vervangen van de beschermende hoes om het matras, een extra molton en dan pas het laken, heeft Vriend bakzeil gehaald en besloten dat hij om een matras niet de kans wil missen om samen met mij te slapen. Ik wist wel dat dit zou gebeuren ;-).
De slaapkamer staat nog half vol met dozen die voornamelijk wachten op het in elkaar zetten van de overgebleven keukenkastjes en een schoonmaakbeurt maar het voldoet.
De woonkamer staat ook nog steeds op de lijst voor schoonmaak maar is minder stoffig dan de slaapkamer. En omdat ik in de middag en avond zon heb, zie ik wel dat het raam smerig is maar het werkt ook als een soort van zonwering. Geen idee of ik veel haast ga hebben om daar wat aan te gaan doen. De bewaarde meubels komen nu goed van pas hoewel er wel reparatie werk verricht moet worden. Op dit moment ontbreken de laden in het wandmeubel want die liggen in onderdelen op het terras en wachten (ja alweer) op de keukenkastjes. Na het in elkaar zetten van de keukenkastjes blijven er schroeven en kleine spijkers over die ik nodig heb voor het repareren van de laden.
Van de kleine tafel sluit het blad niet aan op de onderbouw en de grote tafel is gebouwd volgens het Spaanse systeem van een lang tafelkleed tot op de grond, onder de tafel een verwarmingselement en dan heb je het in de winter lekker warm. Dit houdt in dat, omdat het toch allemaal bedekt is, het niet nodig is om de tafel van mooi materiaal te maken. Verven loont niet dus ik zal aan de slag moeten met iets van bedekking.
Maar al met al gaat het en ik ben blij dat ik een eigen plekje heb. Het enige wat nog een probleem is en waarvan ik hoop dat het snel over gaat, is dat het echt vreselijk koud is in mijn huis. Als de zon schijnt is er geen probleem maar als die er niet is ('s morgens en na 20:00 uur, dan is het echt heel erg koud. Zo erg koud dat ik er 's nachts wakker van word.
Ik weet dat het huis ongeveer 10 maanden leeg heeft gestaan totdat ik er in ben getrokken en dat het waarschijnlijk na de zomer wel beter zal zijn. Maar zo koud had ik niet verwacht.
Inmiddels heb ik mijn petroleumkachel in de slaapkamer gezet en die zet ik een half uur voor het slapen gaan aan. Dan is het warm genoeg om in slaap te vallen en met een vest en sokken overleef ik het net als ik 's nachts naar de wc moet.
Waarschijnlijk zal ik van de zomer wel "klagen" dat het in mijn huis niet uit te houden is.
Nog een lange weg te gaan voordat huis een thuis is maar we komen er wel.
maandag 11 maart 2019
Het duurt en het duurt :-(
Inmiddels zijn zo'n 1,5 maand voorbij en ik woon nog steeds niet in mijn nieuwe huisje. De schilder liep uit en, ok, toegegeven, heeft voor hetzelfde bedrag meer gedaan dan was afgesproken. De rest van mijn budget ging op aan het vervangen van de elektrische installatie. En ja, het geld is nuttig besteed want we kwamen echt gevaarlijke situaties tegen (kabels die "gewoon" in de muur waren gepleisterd in plaats van in een buis) maar het geld was eigenlijk voor iets anders bedoeld.
Maar goed, de schilder was afgelopen donderdag klaar en ik ben blij met het resultaat. Omdat Vriend en schilder eerder buren zijn geweest, was het geen probleem om een (extra) vriendendienst te vragen zodat ik na het werk in het huis van Vriend kwam om te ontdekken dat de bank en een deel van de spullen al verhuisd waren.
Vrijdag heeft oudste dochter van Vriend 4 uur schoongemaakt (ze is werkloos met een kindje, dus wat extra geld is nooit weg). Het scheelt dat ik dat niet zelf hoef te doen want mijn energie is met fulltime werken en het rennen van hot naar her wel een beetje op.
Op vrijdag kwam een vriend van Vriend langs met een auto en ineens waren al mijn spullen, behalve eten en kleding, over.
Zaterdag kwam een vriendin helpen en terwijl ik een poging deed om het basiselement van de nieuwe keuken in elkaar te zetten was zij zo aardig om 3 uur in de keuken te poetsen om vet en stof van, volgens haar zeggen, 10 jaar te verwijderen. De keuken is nu voldoende schoon om het basiselement te kunnen plaatsen. Ik ben haar erg dankbaar.
Doordat mijn budget nu op is, ben ik aan het kijken hoe ik alles zo voor elkaar kan krijgen dat ik kan wonen in mijn nieuwe huisje zonder op dit moment al teveel geld uit te geven. Meubels die ik weg wilde doen worden nogmaals bekeken of ze met een paar aanpassingen ze het nog een tijdje volhouden en de aanschaf van een servies is voor voorlopig uitgesteld. Ik heb kommen voor soep en 2 grote borden is voor nu wel voldoende.
Wat wel echt nodig is, is een kookplaat en een koekenpan. De kookplaat staat voor vandaag op mijn lijstje.
De komende 3 dagen ben ik vrij en waar ik hoopte dat ik donderdag in mijn huisje zou kunnen wonen, dat zal ik bij moeten stellen. Het idee was dat ik dit weekend en deze dagen volledig aan het huis, en dan met name de keuken, zou kunnen besteden maar ik moet voor de zoveelste keer in gevecht met de telefoonmaatschappij en ben dus weer een dag kwijt.
Gisteren kwam ik er achter dat Ex 2 jaar geleden wel mijn airbed had opgestuurd maar het snoer niet. Ik heb 1 bed gehouden maar Vriend wil daar niet in slapen. Hij wil niet slapen op een matras wat door onbekenden gebruikt is, tenminste niet in een "eigen" huis. Als Ex het snoer niet kan vinden en als ik wil dat Vriend af en toe bij mij slaapt, dan zal er ook een nieuw bed gekocht moeten worden.
Mijn behoefte aan een plek voor mijzelf begint nu zo langzaamaan wel erg sterk te worden en op elk uitstel reageer ik heftiger. Ik ben niet een persoon om de hele dag mensen om mij heen te hebben en tijd alleen in een omgeving die mij rust geeft is op dit moment erg moeilijk te realiseren. Daarbij komt dat ik ook geen mogelijkheid heb om te ontsnappen aan de problemen die jongste dochter aan het veroorzaken is.
Dus ik hoop dat het echt niet lang meer zal duren voordat ik mijn eigen plekje heb.
Maar goed, de schilder was afgelopen donderdag klaar en ik ben blij met het resultaat. Omdat Vriend en schilder eerder buren zijn geweest, was het geen probleem om een (extra) vriendendienst te vragen zodat ik na het werk in het huis van Vriend kwam om te ontdekken dat de bank en een deel van de spullen al verhuisd waren.
Vrijdag heeft oudste dochter van Vriend 4 uur schoongemaakt (ze is werkloos met een kindje, dus wat extra geld is nooit weg). Het scheelt dat ik dat niet zelf hoef te doen want mijn energie is met fulltime werken en het rennen van hot naar her wel een beetje op.
Op vrijdag kwam een vriend van Vriend langs met een auto en ineens waren al mijn spullen, behalve eten en kleding, over.
Zaterdag kwam een vriendin helpen en terwijl ik een poging deed om het basiselement van de nieuwe keuken in elkaar te zetten was zij zo aardig om 3 uur in de keuken te poetsen om vet en stof van, volgens haar zeggen, 10 jaar te verwijderen. De keuken is nu voldoende schoon om het basiselement te kunnen plaatsen. Ik ben haar erg dankbaar.
Doordat mijn budget nu op is, ben ik aan het kijken hoe ik alles zo voor elkaar kan krijgen dat ik kan wonen in mijn nieuwe huisje zonder op dit moment al teveel geld uit te geven. Meubels die ik weg wilde doen worden nogmaals bekeken of ze met een paar aanpassingen ze het nog een tijdje volhouden en de aanschaf van een servies is voor voorlopig uitgesteld. Ik heb kommen voor soep en 2 grote borden is voor nu wel voldoende.
Wat wel echt nodig is, is een kookplaat en een koekenpan. De kookplaat staat voor vandaag op mijn lijstje.
De komende 3 dagen ben ik vrij en waar ik hoopte dat ik donderdag in mijn huisje zou kunnen wonen, dat zal ik bij moeten stellen. Het idee was dat ik dit weekend en deze dagen volledig aan het huis, en dan met name de keuken, zou kunnen besteden maar ik moet voor de zoveelste keer in gevecht met de telefoonmaatschappij en ben dus weer een dag kwijt.
Gisteren kwam ik er achter dat Ex 2 jaar geleden wel mijn airbed had opgestuurd maar het snoer niet. Ik heb 1 bed gehouden maar Vriend wil daar niet in slapen. Hij wil niet slapen op een matras wat door onbekenden gebruikt is, tenminste niet in een "eigen" huis. Als Ex het snoer niet kan vinden en als ik wil dat Vriend af en toe bij mij slaapt, dan zal er ook een nieuw bed gekocht moeten worden.
Mijn behoefte aan een plek voor mijzelf begint nu zo langzaamaan wel erg sterk te worden en op elk uitstel reageer ik heftiger. Ik ben niet een persoon om de hele dag mensen om mij heen te hebben en tijd alleen in een omgeving die mij rust geeft is op dit moment erg moeilijk te realiseren. Daarbij komt dat ik ook geen mogelijkheid heb om te ontsnappen aan de problemen die jongste dochter aan het veroorzaken is.
Dus ik hoop dat het echt niet lang meer zal duren voordat ik mijn eigen plekje heb.
Abonneren op:
Posts (Atom)