Naar aanleiding van mijn vorige bericht en de opmerkingen die ik daarop heb ontvangen, heb ik even een paar dagen na lopen denken en dan met name over het feit dat je altijd jezelf meeneemt. Is dat een reden om te blijven zitten waar je zit of juist een reden om op stap te gaan?
Toen ik mijn vorige bericht schreef had ik vooral de praktische dingen voor ogen. Wat is het nut om naar de andere kant van de wereld te gaan als je daar ook tegen enorme bureaucratische zaken aanloopt en het dagelijkse leven ook niet wezenlijk verandert. Ik had nog niet aan de mentale kant gedacht.
Het gaat misschien iets te ver om mijn vertrek richting Spanje een vlucht te noemen maar het was wel duidelijk dat mijn werk in Nederland verre van gezond was en over mijn relatie met Man viel (en valt) ook nog wel het een en ander te zeggen. De kans deed zich voor om binnen heel korte tijd van alles ver verwijderd te raken en soort van opnieuw te beginnen en die kans heb ik gegrepen. En ja, dan weet je dat je jezelf meeneemt.
Zo'n 25 jaar geleden heb ik al ontdekt dat je jezelf altijd meeneemt en heb ik ook lange tijd gedacht dat het daarom niet uitmaakte of ik bleef zitten waar ik zat of voor verandering zou kiezen. Inmiddels ben ik van mening dat het juist heel goed kan zijn om voor verandering te kiezen, zelfs als dat betekent dat je jezelf meeneemt. Misschien moet ik wel zeggen: juist omdat je jezelf meeneemt.
Een verandering kan namelijk net die stap zijn die ervoor kan zorgen dat je groeit en/of op een andere manier naar jezelf gaat kijken. Naast op een andere manier naar jezelf kijken, kan het ook zijn dat je daardoor juist de ruimte krijgt om vanaf een afstand naar je omstandigheden te kijken. Hierdoor kan alles in een ander licht komen te staan en misschien ontdek je dan dat je jezelf juist niet mee hebt genomen.
Voor mij geldt vooral dat ik hier op een bepaalde manier tot rust kom.De afstand tussen hier en huis is groot genoeg om alles daar op zijn beloop te laten en net genoeg dichtbij om in geval van nood heen en weer te kunnen vliegen. En ja, mijn vorige baas en zijn vrouw hebben mijn zelfvertrouwen behoorlijk kapot gemaakt maar hier ben ik in staat het weer op te bouwen. Ik weet niet of mij dat in Nederland gelukt zou zijn.
Ik heb mijzelf meegenomen met alle frustraties, boosheid en verdriet die ik in mij had. Het had mijn tijd hier enorm kunnen verpesten en er zijn momenten geweest dat ik niet wist waar ik het zoeken moest. Maar mede door de andere omgeving en het aan moeten spreken van andere capaciteiten om hier het hoofd boven water te houden, ben ik er beter uitgekomen dan als ik in Nederland was gebleven. Was het anders gelopen als ik onder andere omstandigheden naar Spanje was vertrokken, vast en zeker. Maar ik sluit niet uit dat ik onder andere omstandigheden helemaal niet naar Spanje was gegaan. Dus misschien is het juist een zegen geweest dat ik mijzelf mee heb genomen.
Wat een mooi doordacht verhaal en dat naar aanleiding van o.a. mijn opmerking.
BeantwoordenVerwijderenJe hebt helemaal gelijk, je blijft altijd jezelf, bij alles wat er zich afspeelt in je leven maak je keuzes en neem je een stukjes ervaring mee die je gebruikt. Ik lees ook tussen de regels door dat je het ook als een goede (tussen)oplossing ziet, afstand nemen maar niet naar het einde van de wereld. Op dit moment zal je je waarschijnlijk ook best wel vrij voelen en de ruimte en rust hebt (ondanks soms hectische dingen) en je je over het algemeen goed voelt en tevreden voor nu. Klopt dat een beetje?
Hoi Lot, Dat klopt wel. Hoewel het niet mijn keuze is geweest en ik het graag anders had gezien, is dit niet verkeerd (en heeft het ook niet verkeerd uitgepakt want dat had ook nog gekund).
BeantwoordenVerwijderen